"ศุ บุญเลี้ยง" โพสต์ยาว #เรื่องที่เขียนยาก บอกเล่าเรื่องราวช่วงที่คุณแม่ป่วย จนกระทั่งเสียชีวิต พร้อมแจงเหตุใดจึงไม่แจ้งใคร

     เมื่อวันพฤหัสบดี ที่ 8 กุมภาพันธ์ ที่ผ่านมา "ศุ บุญเลี้ยง" นักร้องชื่อดัง ได้โพสต์บอกเล่าเรื่องราวช่วงที่คุณแม่ป่วยหนัก จนถึงเสียชีวิต ว่า...

#อาลัย

#เรื่องที่เขียนยาก เรื่องหนึ่ง ก็คือเรื่องแม่ป่วย มันยากที่จะบอกว่าป่วยด้วยโรคอะไร 
ผมเคยพูดขำๆว่า 30บาทแม่ป่วยทุกโรค ทั้งเบาหวาน ความดัน และที่สำคัญคือไต
จากอีกโรคอาจลุกลามไปอีกโรค จากเบากลายเป็นหนัก จากหนักกลายเป็นทรุด ไม่รู้จะบอกเล่าอย่างไรให้ เท่าทันกับอาการที่หมอวินิจฉัย
....................

กระทั่งแม่กลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง ก็ยากที่จะบอกว่า อาการเป็นเช่นไร ทรงหรือทรุด ดีขึ้นบ้างมากน้อยเพียงใด
ก็เลยเลี่ยงที่จะเล่าเรื่องอาการเจ็บไข้ได้ป่วย เหมือนละไว้ในฐานที่เข้าใจ
......................
จนกระทั่ง แม่หมดลมหายใจ
อันจะต้องบอกกล่าวออกไป ก็ยากยิ่ง
ด้วยเครื่องมือสื่อสารทุกวันนี้ หากใครๆที่ผมรู้จัก รับรู้พร้อมกันเรื่องแม่ ผมคงรับอารมณ์ที่เพื่อนฝูงมิตรสหายแสดงความเสียใจพร้อมๆกันไม่ได้
เกรงว่าอารมณ์ตัวเองจะพังพรุนไปด้วย
............
จึงปล่อยให้ข่าวสารค่อยๆกระเพื่อมออกไปเองเป็นระลอก 
พอใครทราบข่าวก็ค่อยๆ แสดงความเสียใจกันมาเป็นระยะ
ซึ่งแม้กระทั่งผ่านงานศพของแม่ผ่านไป ผู้คนก็ยังแสดงความเสียใจต่อเนื่องตามมา
บ้างก็แสดงความประหลาดใจว่าทำไมผมจึงไม่ยอมแจ้งข่าว
......................

แม่ป่วยต่อเนื่องจนกระทั่งติดเตียงมาปีกว่าๆ
ลูกๆทุกคนทำใจไว้แล้วว่า หากแม่อาการทรุดลงไปกว่านี้ เราจะไม่เหนี่ยวรั้งใดๆ แม่อยากจะไปเมื่อไหร่ ก็ไม่ต้องประวิงเวลา 
บางคนบอกว่าอยากให้อยู่กับลูกหลานนานๆ จะจากไปก็อยากให้อยู่ครบ 
ใครมีวาสนาได้ร่ำลาก็แล้วแต่โชคชะตา จังหวะเวลา แม่เลือกเอาได้เลย
.....................
ตอนแม่อาการไม่สู้ดี พี่ๆ ก็รีบแจ้งให้รู้ ตอนนั้นผมอยู่ที่ลาว
รีบเปลี่ยนตั๋วเครื่องบิน จากหลวงพระบางมาลงสุวรรณภูมิ และจากสุวรรณภูมิก็ต่อมาเกาะสมุย
ทันเวลาได้กราบลาแม่
...............
ผมกระซิบบอกแม่ว่า แม่ไม่ต้องรอใคร แม่เหนื่อยพอแล้ว แม่พอแม่พักเถิดแล้วแม่อยากจะไปตอนไหนก็ได้ตามใจแม่
เพียงช่วงเราออกไปกินอาหารมื้อเช้า แม่ก็เดินทางไกล
ผมมีหน้าที่บอกพ่อว่าแม่ไม่อยู่กับพ่อแล้ว และรับภารกิจดูแลพ่อในระยะแรก
....................

ส่วนหน้าที่อื่นๆ พี่ๆน้องๆญาติมิตรของเราก็ช่วยกันอย่างเต็มที่
ผมจ่อมจมกับความรู้สึกซึ่งยากจะอธิบาย โล่งใจที่แม่พ้นไปจากทุกข์ทรมานเสียที ไม่ปรุงแต่งความรู้สึกเพิ่ม มุ่งจุดสนใจไปที่พ่อ ซึ่งแสนอาลัยในคนรักซึ่งอยู่ร่วมทุกข์สุขกันมาแสนนาน พ่อบอกลูกๆ ว่าอีกไม่นานคงจะตามแม่ไป พ่อร้องไห้และบอกหลานๆ ว่า ที่ตาคิดถึงยายและร้องไห้นั้นถูกต้องแล้ว
....................
ผมไม่พยายามที่จะไม่ร้องไห้ แต่มันไม่ร้องไห้ของมันเอง 
คืนแรกที่ต้องนอนเฝ้าพ่อ ผมนอนไม่หลับ แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเอง
ผมรู้ว่าถ้าปรุงแต่งความรู้สึกนี้ต่อไป มันจะฟุ้งไปได้แสนไกล จึงเฝ้ามองตัวเองและเฝ้าดูอาการของพ่อแบบนิ่งๆ เหมือนคนเย็นชา
....................
คงต้องขอโทษที่ไม่ได้แจ้งเรื่องนี้ให้ทราบด้วยตัวเองตั้งแต่ต้น

เนื่องจากทันทีที่แม่หมดลมหายใจ ผมไม่พร้อมโทรศัพท์ ไม่อยากอัพเฟส และที่สำคัญคือไม่อยากให้เพื่อนพ้องต้องวุ่นวายไปด้วย
.................
งานศพแม่นั้นจัดบนเกาะที่วัดใกล้บ้าน
ผมรู้ดีว่า การเดินทางมาเกาะสมุยนั้นไม่ง่าย ถึงมีเครื่องบินบินได้ แต่ค่าโดยสารก็ไม่น้อย บางคราก็ใช่ว่าจะเลือกเวลาเดินทางได้ง่ายๆ จะเอารถมาก็ต้องรอข้ามเรือเฟอรี่ 
แต่กระนั้นก็มีคนยินดีลำบากมา
................
แต่ก็อีกนั่นแหละหากแขกมิตรมาถึงเรือนชานบ้านวัดแล้ว ผมก็เกรงว่าจะไม่มีเวลาดูแล จึงเลือกวิธีแชเชือน บอกไปตรงๆว่าอย่ามาให้ลำบากเลย พวงหรีดก็ไม่ขอรับ ส่วนเงินทำบุญนั้นหากมอบมาก็จะนำไปมอบต่อให้รพ.ที่รักษาแม่เป็นหลัก บางส่วนก็จะเก็บไว้เพื่อเป็นทุนการศึกษาของเด็กนักเรียนต่อไป
..................
ได้แต่สัญญากับเพื่อนพ้องว่า ตอนทำบุญร้อยวันแม่ (5พค) จะบอกกล่าว เพื่อให้รับทราบและหากจะเดินทางมาก็จะได้มีเวลาเตรียมการ
ถึงตรงนี้ ผมก็ไม่ได้เขียนเพื่อต้องการได้รับการแสดงความเสียใจ

หากท่านจะแสดง ผมว่า #แสดงแค่ความอาลัย ก็น่าจะถูกต้อง และเพียงพอแล้ว

ขอบคุณ
ศุ บุญเลี้ยง