แม่แตงโม ซัดเดือด กระติก รัวถามเสียงสั่น น่าจะแสดงความช่วยเหลือมากกว่านี้

แม่แตงโม ซัดเดือด กระติก รัวถามเสียงสั่น น่าจะแสดงความช่วยเหลือมากกว่านี้ สืบเนื่องจากกรณีที่ แตงโม นิดา พัชรวีระพงษ์ ได้ล่องเรือสปีดโบ๊ทล่องที่แม่น้ำเจ้าพระยา ในวันที่ 24 ก.พ. 65 ช่วงประมาณเกือบ 5 ทุ่ม กระทั่งเกิดเหตุร้าย ดาราสาวพลัดตกเรือสปีดโบ๊ทจมหายไป ซึ่งต้องใช้เวลากว่า 36 ชั่วโมงในการตามหา จนพบร่างเธอขึ้นในวันที่ 26 ก.พ. 65

ล่าสุด กระติก ผู้จัดการแตงโม นิดา และ ไฮโซปอ ตนุภัทร พร้อมด้วย โรเบิร์ต ไพบูลย์ เพื่อนๆ ในเรือได้เดินทางมาพบคุณแม่ของแตงโม นิดา ที่สภ.นนทบุรี ซึ่ง ไฮโซปอ เอ่ยคำขอโทษกับคุณแม่แตงโม พร้อมบอกว่าขอดูแลแทนแตงโมที่เสียไป อีกทั้งขอเป็นลูกแม่อีกคน 

เมื่อถึงคราว กระติก ได้มาขอโทษแม่แตงโม คุณแม่ก็ได้รัวคำถามใส่ทันทีว่า "คุณแม่จะถามกระติกเองค่ะ คุณแม่ขอถามนะคะ คุณแม่ยังไม่รับพวงมาลัยจากน้องกระติก คุณแม่ขอถามก่อนว่า วันนี้วันที่ 4 แล้ว หนูยังไม่เคยติดต่อบอกแม่เลย ว่าน้องโมตกน้ำ เพราะเหตุใด มีปัญหาอะไร ปิดบังอะไรไว้ ลูกก็รักคุณแม่มาก หนูก็รู้ว่าคุณแม่รักลูกแค่ไหน เมื่อพ่อเขาไม่อยู่เขาก็รักคุณแม่มาก หนูมีปัญหาอะไร ทำไมไม่บอกคุณแม่ ว่าลูกคุณแม่ตกน้ำ"

กระติก  : หนูขอโทษจริงๆ คุณแม่ หนูสื่อสารไม่เก่ง แม่ก็รู้ว่าหนูสื่อสารไม่ได้ หนูเสียใจจริงๆ ที่ไม่ได้โทรหาคุณแม่ อันนี้หนูยอมรับ หนูสติแตกมาก หนูเสียใจต่อการจากไปของโม 

แม่แตงโม สวนขึ้นมาทันทีว่า วันนี้วันที่ 4 แล้วนะ เราเป็นผู้จัดการแตงโม ทำไมถึงบอกว่า ที่ไม่บอกคุณแม่ เพราะคุณแม่ไม่ใช่นักประดำน้ำ 
กระติก  : หนูสื่อสารไม่เก่งอะแม่ แม่ก็รู้ว่าสื่อสารไม่ได้ แล้วหนูสติแตก หนูไม่รู้จะคุยกับแม่ยังไง ไม่รู้จะเริ่มยังไง หนูเสียใจ หนูยอมรับย หนูยอมให้แม่ว่าหนู หนูเสียใจจริงๆ 

แม่แตงโม : ตอนนี้มีสื่อมวลชนเยอะแยะเลย คุณแม่ไม่เห็นกระติกร้องไห้สักครั้งเดียวเลย จริงๆ กระติกต้องร้องไห้ฟูมฟายด้วยซ้ำไป 
กระติก  :  หนูขออธิบายนะ คนเราไม่เหมือนกันนะแม่ การแสดงออกต่างกันนะแม่ หนูอยู่คนเดียว หนุฟูมฟายได้ แต่พออยู่ต่อหน้าคนอื่นหนูทำไม่ได้ หนูเสียใจ 

แม่แตงโม : คุณปอยังทำได้เลย 
กระติก : นั้นคุณปอแม่ คุณแม่ แม่ต้องเข้าใจหนูด้วยนะ ว่าหนุเป็นคนแบบนี้ หนูอธิบายไปแล้ว ถ้าหนูอ่อนโยนกว่านี้ มันก็จะดีกว่านี้ใช่มั้ยแม่ แม่อยากเห็นหนูร้องไห้ใช่มั้ย 

แม่แตงโม : ไม่ใช่ค่ะ คุณแม่คิดว่า พูดตรงๆ นะ ปิดบังอะไรไว้หรือเปล่า เอาน้องโมไปทำอะไร 
กระติก : หนูไม่ได้ปิดบังอะไร คุณแม่คุยกับตำรวจนะคะ หนูให้ปากคำกับตำรวจไปหมดแล้ว วันนึงความจริงกระจ่างแม่จะรู้เอง วันนี้หนูตอบอะไรให้ไม่ได้ หนูพูดได้แค่ว่า หนูไม่มีอะไรปิดบังคุณแม่เลย หนูอยากให้โมตื่นมานะ แล้วก็มาอธิบายกับแม่ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่โมเค้าไม่ตื่นมาแล้ว เมื่อวานหนูนอนคิดถึงโมว่าตื่นมาอธิบายได้มั้ย

แม่แตงโม :  งั้นหนูอธิบายมาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น 
กระติก : หนูอธิบายกับตำรวจไปแล้ว ซื่อๆ เลยหนูชวนโมไปลงเรือแค่นั้นเอง แล้วโมก็เดินไปฉี่อ่ะ โดยที่เค้าไม่บอกหนูด้วยซ้ำ หนูรู้อีกทีคือเค้าตกไปแล้ว อันนี้คือสั้นๆ แล้วก็ได้ใจความเลยแม่ ทำไมหนูรู้สึกว่า สังคมลงโทษหนูขนาดนี้ 

หนูชวนเพื่อนไปนั่งเรือ คิดถึงเขาในแง่นี้ว่า ไปนั่งเรือเที่ยวสวยๆ แต่มันเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน หนูไม่อยากให้มันเกิดขึ้น หนูมาพูด มานั่งอธิบายก็เหมือนหนูแก้ตัว แต่เรื่องจริงกว่านี้ไม่มีอีกแล้วแม่ ให้หนูเล่าเป็นพันๆ ครั้งมันก็คือเรื่องนี้ 

แม่แตงโม : หนูไม่ได้ดูแลน้องโมในฐานะผู้จัดการใช่มั้ย คุณรู้มั้ยว่า การเป็นผู้จัดการดาราที่ดังเนี่ย เขาดูแลกันยังไง คุณนั่งแล่นโทรศัพท์ คุณไม่ได้ดูแลน้องโมเลย 

กระติก : คุณแม่ (ลากเสียง) เค้าไม่ได้บอกใครเลย ตามคำให้การคือเขาไม่ได้บอกใครเลย มีแซนคนเดียวที่รู้ เพราะหนูก็ยืนใกล้ปอกับพี่เบิร์ต เค้าไปตอนไหน เรายังไม่รู้เรื่องกันเลยแม่ รู็อีกทีคือได้ยินเสียงท้ายเรือบอกว่า ไอ้โมตกน้ำ  ให้หนูอธิบายอีกกี่ทีหนูก็พูดได้แค่นี้ เพราะหนูรู้แค่นี้จริงๆ แม่ 

แม่แตงโม :  แล้วหนูทำอะไรอยู่

กระติก : หนูดูวิวอยู่แม่ (ลากเสียง) คือในใจหนูนะ หนูมีอยู่สองโหมด คือผู้จัดการและเพื่อนแตงโม แต่วันนั้่นเราไปเที่ยวกัน ไม่ได้ไปทำงาน ถ้าวันนั้นเป็นการทำงาน หนูก็จะดูแลนักแสดงอย่างดี แต่วันนั้นเราชวนกันไปเที่ยว หนูไปในฐานะเพื่อน 

 

ถ้าหนูเป็นผู้จัดการแล้ววันนั้นมีงาน แล้วเกิดเหตุการณ์แบบนี้ โอเคหนูยอมรับว่าทำงานตรงนั้นได้ไม่ดี  แต่เราเป็นเพื่อน หนูก็มีสิทธิ์ที่จะเที่ยวของหนู หนูว่าเค้าก็คงไม่ได้สนใจหนูด้วย หนุพูดตรงๆ หนูอยากให้แม่เข้าใจในมุมของหนูนะ หนูยังไงก็ได้นะ แต่ว่าที่หนูพูดคือจริงที่สุดแล้ว ถ้าพูดเกินกว่านี้คือไม่จริงแล้วแม่ 

หนูอยากให้โมไปเข้าฝันแล้ว แล้วอธิบายเหตุการณ์วันนั้นให้แม่ฟังด้วยตนเอง แต่มันยทำแบบนั้นไม่ได้ หนูเลยต้องมานั่งอธิบายเอง แต่เหมือนหนูอธิบายไป เหมือนแม่ก็ไม่เชื่อ เพราะว่าหนูช้าเอง หนูผิดเลยนะ 2 อย่าง หนูไม่โทรหาแม่ อีกอย่างคือหนูไม่กล้าพอที่จะเผชิญหน้า และช้าไปทุกๆ เรื่อง หลายวันแล้วยังไม่โทร 

แม่แตงโม :  4 วันแล้วยังไม่โทร แล้วก็หนีหน้าคุณแม่ด้วย ที่นิติเวช แม่ไม่เห็น แต่มีคนเห็น แล้วใกล้กันแค่นั้น แม่ไปดูร่างน้อง แต่หนูไม่ไปดูร่างน้อง 
กระติก : ที่หนูไม่เข้าเพราะเจ้าหน้าที่บอกว่าปิดแล้ว 
แม่แตงโม : ยังไม่ปิด

กระติก : ปิดแล้วค่ะคุณแม่ 
แม่แตงโม : หนูนั่งอยู่ตรงนั้นนานแล้วนะ 
กระติก : หนูมีพยานแม่ 
แม่แตงโม : พวกเพื่อนๆ เขาเข้าไปดูกันทั้งหมด 
กระติก : แม่ให้หนูจำภาพโมแบบดีๆ เถอะนะ แม่นะ หนุไม่ได้อยากเข้าไป ให้หนูจดจำโมแต่ภาพดีๆ นะแม่ 

แม่แตงโม :  ที่คุณพูดมันก็ถูกต้อง แต่มันเป็นการแสดงออกซึ่งความแปลกประหลาด มหัศจรรย์สำหรับคุณแม่มาก กระติกเป็นแม่อีสเตอร์ แชคุณแม่ก็รักอีสเตอร์ ลูกคุณน่ะ คุณแม่ซื้อเปียโนให้ในวันเกิด จำได้มั้ย (เสียงสั่น) คุณแม่ซื้อเปียโนให้อีสเตอร์นะ แล้วกระติกเป็นอย่างนี้กับคุณแม่ได้อย่างไร 

กระติก : แม่หนูเสียใจ หนูเสียใจคุณแม่ 
แม่แตงโม : ช้าสัก 10 นาที หรือ ครึ่งชั่วโมง คุณแม่ก็ยังจะให้อภัยนะ แต่นี้ 4 วัน เราถึงได้เจอกัน วันที่เจอร่างน้องโม ก็ไม่เห็นคุณ เนี่ย! จะให้คุณแม่คิดยังไง คุณมีอะไรปิดบังคุณแม่หรือเปล่า 

กระติก : หนูไม่มีอะไรปิดบังเลยค่ะแม่ นิดนึงก็ไม่มี อย่างที่หนุอธิบายกับแม่ไปคือหนูยอมรับว่าหนูช้า แล้วหนูก็เสียใจกับเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้่น หนูก็โดนสังคมลงโทษทุกวันนี้ เพราะว่า สิ่งที่หนูไม่กล้าที่จะโทร 
แม่แตงโม :  แต่หนูไปที่อู่เรือได้นะ 
กระติก : อย่างที่หนูบอกว่า หนูคิดแต่การค้นหา 
แม่แตงโม :  ตอนที่หนูไปอู่เรือ คุณแม่มาที่ท่าน้ำ 

กระติก : หนูไม่รู้ 
แม่แตงโม : รู้สิ
กระติก : หนูไม่รู้เลย ไม่รู้ค่ะแม่ 
แม่แตงโม : มีเด็กๆ ของคุณน่ะ
กระติก : ไม่รู้ค่ะแม่ 
มีเด็กๆ ของคุณน่ะ มาเชิญคุณแม่ไปอีกท่าน้ำนึง
กระติก : คุณแม่ เราเถียงกันแบบนี้ไม่จบหรอก 

แม่แตงโม :  ไม่ได้เถียง คุณแม่ไม่ได้เถียงนะคะ แม่อยากจะเล่าความในใจ ของคุณแม่ที่คุณแม่สงสัย และหนูจะตอบความจริงหรือเป็นความเท็จ ก็ตามในสำนวนมีแล้ว แต่คุณแม่อยากจะเห็นหน้าหนูว่า คนๆ นี้หรอที่บอกว่ารักลูกคุณแม่ เป็นผู้จัดการลูกคุณแม่ เมื่อลูกแม่ตาย หนูยังไม่ไปดูร่าง คือทำไมไม่ช่วยน้องโม (สะอื้น)

กระติก : แม่หนูช่วย แม่ถามเพื่อนๆ หนูช่วย
แม่แตงโม : ช่วยที่ไหนหล่ะ 
กระติก : หนูโทรหาพี่โบไง 
แม่แตงโม : โมตกลงไปลึกแล้ว จะโทรหาพี่โบทำไม 
กระติก : เพื่อนๆ ก็ช่วยกันตามหา ในคลิปก็มีเราวนตามหากันหลายรอบ นะแม่นะ เราทำสุดความสามารถเราตะโกนเรียกชื่อโมจนสุดเสียงเลย

แม่แตงโม :  คนตกไปในน้ำคุณไปตะโกนเขาจะได้ยินมั้ย
กระติก : แล้วจะให้หนูทำยังไงแม่ 
แม่แตงโม : ก็กระโดดลงไปสิ 
กระติก : แม่!!!(ขึ้นเสียง ลากยาว)
แม่แตงโม : คุณกระโดดลงไปช่วยด้วยก็ได้ ถ้าคุณว่ายน้ำเป็นอ่ะ 
กระติก : หนูว่ายน้ำไม่เป็นแม่ 
แม่แตงโม : คุณต้องแสดง ความช่วยเหลือ 
กระติก : แม่หนูขอโทษ แม่หนูเสียใจนะที่หนู

ก่อนที่แม่แตงโมจะพูดอย่างสุดกลั้นว่า ร่างกายลูกสาวเธอมีทรายอยู่ เหมือนลงไปถึงพื้นทรายเลย เขาพยายามตะเกียกตะกายนะ 

ก่อนที่จะมีคนบอกให้ กระติก ก้มกราบคุณแม่ แล้วก็จบการพูดคุยเพียงเท่านั้น 

ทั้งนี้ คุณแม่แตงโมระบุว่า "ด้านปอ คุณแม่พอจะให้อภัยได้ เพราะพยายามติดต่อหา แต่สำหรับกระติก คุณแม่ยังไม่ให้อภัย จนกว่าคดีจะเรียบร้อย พร้อมทั้งขอบคุณสื่อมวลชนที่คอยนำเสนอข่าวของคุณแม่ และขอบคุณเจ้าหน้าที่ตำรวจที่คอยแนะนำให้คุณแม่นิ่ง จึงทำให้แม่ใจเย็นขึ้น เพราะปกติ คุณแม่ไม่ได้เป็นคนใจเย็นขนาดนี้"