ภูมิวัฒน์ อดีตพลเมืองโต้กลับ ประกาศยุติร่วมม็อบปลดแอก แฉถูกใช้เป็นบันไดเหยียบย่ำ

กลายเป็นกระแสวิพากษ์วิจารณ์ในโลกโซเชียล  จากปฏิกริยาของแนวร่วมทางการเมือง ในการต่อต้านรัฐบาลพล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา   สำหรับ  นายภูมิวัฒน์ แรงกสิวิทย์  นักศึกษา มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช  แต่แท้จริงก็คือนักเคลื่อนไหวหน้าเดิม ในชื่อกลุ่มพลเมืองโต้กลับ ,  กลุ่มฟื้นฟูประชาธิปไตย ,  กลุ่มตัวแทนประชาชนผู้ไม่ยอมนิ่งเฉย   เป็นต้น    เพราะหลังจากออกเปิดตัวในชื่อแนวร่วมนวชีวิน  New Life Network  เดินหน้าประกาศทำกิจกรรมอดข้าว  ประท้วงการบริหารงานของรัฐบาล   ณ   บริเวณประตู 3 ทำเนียบรัฐบาล ถนนพิษณุโลก  โดยมีนายสมยศ พฤกษาเกษมสุข  อดีตนักโทษคดีอาญามาตรา 112  หมิ่นสถาบันเบื้องสูง  เดินทางมาให้กำลังใจ  แต่สุดท้ายก็ล้มเลิกภารกิจ

 

(คลิกอ่านข่าวประกอบ :  อดีตพลเมืองโต้กลับ ประกาศอดอาหาร กดดันไล่รัฐบาล เปลี่ยนใจแล้ว )

เนื่องจากล่าสุด นาย ภูมิวัฒน์ แรงกสิวิทย์ ได้โพสต์ข้อความว่า  "ผมจะไม่มีวันสู้เพื่อประชาธิปไตยอีกต่อไปแล้ว  จะสู้แบบไหน ก็สู้แค่เพื่อให้ได้ผู้กดขี่คนใหม่ และทิ้งคนอื่นๆ ไว้ข้างหลัง หักความฝันของคนที่ถูกทิ้งไว้กลางทาง  พี่ๆ ก็ดูไว้นะครับ ว่าผมเป็นมดงานพวกพี่มากี่ปี เป็นหนึ่งในคนที่พวกพี่บีบเค้นแรงงาน ให้เป็นบันได ให้เป็นที่เหยียบย่ำจนสามารถไปรับเงินสถานทูต นั่งรับเงินเดือนในตำแหน่งสำคัญๆ รับงานจาก NGO ต่างประเทศ เคลื่อนไหวตามการล็อบบี้ หรือตกเศษเงินให้น้องๆ หน้าใหม่ แต่ตัวเองหักไว้กินเอง 90%  ผมไม่เอาด้วยหรอก ประชาธิปไตยส้นตีนนี่ที่ทำให้ผมต้องเสียเพื่อน เสียความรู้สึกกับคนที่ผมรัก เสียคนที่เคยเคียงข้างกันเป็นมิตรภาพที่งดงาม"

รวมทั้งยังได้โพสต์ข้อความอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับการชุมนุมทางการเมือง   กรณีถูกปฏิเสธไม่ให้ขึ้นเวทีปราศรัยแห่งหนึ่ง  อาทิ  "อนุสติ #ทีมอคติ กับการอำลาวงการนักกิจกรรมฝั่งประชาธิปไตย หลังเป็นลิ่วล้อแบกหามมานานครัฟ"

การโพสต์ถึง น.ส.ปนัสยา สิทธิจิรวัฒนกุล หรือ รุ้ง   โฆษกสหภาพนักเรียนนิสิตนักศึกษาแห่งประเทศไทย สนท.   " ผมเป็นห่วงในแง่ความสัมพันธ์ส่วนบุคคล  แต่ผมไม่กลัว ถึงสิ่งที่รู้ว่าจะเกิดอยู่แล้ว  ผมไม่กังวล กับภาพที่ผมเห็นมาแล้วไม่รู้กี่รอบ และเคยอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น   ต้องเสียน้ำตามาไม่รู้กี่ครั้ง ที่เรื่องราวเหล่านี้หวนกลับมาราวกับว่ามันจะไม่มีวันจบ  นี่ไม่ใช่เวลาที่เราต้องกลัว ถ้าคุณกลัว ผู้มีอำนาจทำสำเร็จ ถ้าคุณกังวลจนไม่กล้าขยับตัว คุณกลายเป็นหมากของความสับสน และจะทำให้การต่อสู้ของพวกเขา ไร้คุณประโยชน์ต่อเส้นทางอันยาวไกล   อย่าไปรบกวนจิตใจอันเข้มแข็งของพวกเขาในช่วงเวลาเหล่านี้ เขาเดินมาสู่จุดที่ต้องประเมินรอบตัวมามากพอ และนี่คือเวลาที่เขาต้องใช้กำลังเต็มที่ ไปกับการรับมือในสถานการณ์ตรงหน้า อย่าไปรบกวนพวกเขาโดยไม่จำเป็น #SavePanusaya"

ก่อนจะมาอธิบายเพิ่มเติมในกรณีที่เกิดขึ้นทั้งหมด  มีใจความสำคัญบางช่วงตอนว่า  "ไหนๆ ก็มีพี่ๆ จากเพจ The METTAD ตามมาอ่าน และให้ความสนใจเป็นจำนวนมาก แล้วผมเองก็เกรงว่าจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่ เลยอยากใช้พื้นที่ตรงนี้อธิบายเพิ่มเติมหน่อยนะครับ

ผมเอง เคลื่อนไหวในการต่อต้านคณะรัฐประหารนับตั้งแต่วันแรก ในฐานะเยาวชน และนักเคลื่อนไหวอิสระที่ไม่เห็นด้วยกับที่มาของอำนาจฝ่ายบริหารและนิติบัญญัติที่ไม่มีความชอบธรรม ผมจึงไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งส่วนใด และไม่เคย 'ถูกนับว่าเป็นส่วนหนึ่ง' ของขบวนไหนมาตั้งแต่ต้น ที่พูดแบบนี้ ก็เพราะไม่เคยมีส่วนร่วมในระดับใด นอกจากการช่วยแบกของ ช่วยทำงานเล็กๆ น้อยๆ แม้จะมีค่ายหรืออะไร ก็ไม่เคยถูกชวนไป 

 

 

มีระยะหนึ่งที่ผมได้ร่วมงานการเมืองกับพรรคที่พวกที่เรียกตัวเองว่าฝ่ายประชาธิปไตยไม่ค่อยจะนิยมเท่าไหร่นัก (โดยไม่คำนึงว่า ถ้าไม่ทำ กูจะเอาอะไรกิน) ก็โดนตัดขาดจากความเป็นเพื่อนบ้าง ถูกทำให้กลายเป็นคนไม่รู้จักกัน ในขณะที่หลายคนได้ถูกชักชวนไปทำงาน ณ พรรคแห่งหนึ่ง ผมและเพื่อนหลายคนไม่ได้ถูกชวนไป หรือถูกชวนไปก็กลายเป็นลูกจ้างระดับต่ำที่ค่าแรงออกไม่ตรงเวลา หรืออยู่ในพื้นที่ซึ่งอ้างว่าเปิดความคิดเห็น แต่ไม่ถูกรับฟัง เพราะระดับของการศึกษา

ระหว่างทาง ผมได้เจอหลายคนที่ต้องเจ็บปวด ต้องเสียใจ ไม่ว่าจะด้วยเรื่องส่วนตัว (ทั้งแบบเรื่องส่วนตัวจริงๆ หรือการนำเรื่องส่วนตัวมาใช้โจมตีกัน) ได้ถามหลายๆ คน บางคนไม่ขอตอบ บางคนไม่ขอพูดถึงเรื่องเหล่านี้อีกต่อไป หลายคนได้ระบายออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะฉะนั้น เรื่องที่ผมพูด ไม่ได้เพียงมาจากสิ่งที่ผมได้เห็น แต่ยังเป็นประสบการณ์ร่วมที่หลายๆ คนได้สัมผัส ไม่ว่าจะเป็นกระบวนการที่ขาดการมีส่วนร่วม ไม่ว่าจะด้วยความบอบช้ำทางจิตใจที่ไม่สามารถทำใจได้ว่าความเจ็บปวดเหล่านั้นมาจากเพื่อนร่วมทาง คนที่เคยพูดเรื่องนี้ไปก่อนผม บางคนโดนปล่อยภาพว่าไปกินเหล้ากับตำรวจ เลยโดนบอกว่าเป็นสาย ทั้งๆ ที่ภาพนั้นแม่งมาจากคนที่ปล่อยซึ่งแม่งก็ไปกินด้วยกัน

บางคนที่เอาเรื่องเหล่านี้ไปพูด โดนโทรขู่ทำร้าย บ้างเองก็ถึงขั้นโดนขู่วางเพลิง  (มีช่วงหนึ่ง ที่พวกอกหักเอามาย้อนคุยกัน ว่าเป็นช่วงที่นักกิจกรรมเข้าโรงพยาบาลบ้ากันเป็นโขยง ก็ตลกๆ ดี)
ในเรื่องหาเศษหาเลยนั้น ผมยังยืนยันอยู่ว่า แทบจะทั้งหมด แทบจะทั้งหมดที่นึกถึงออก หรือถ้าให้นับในจำนวนคนที่เป็นหน้าใหม่ทั้งหมดเลยก็ว่าได้ พวกเขาล้วน ใช้ทุนทรัพย์ส่วนตัว หรือที่มาจากการบริจาคของพี่น้องผู้ศรัทธาในตัวเหล่าคนที่เป็นนักสู้ และผมยังยืนยันได้ว่า มันแทบจะทุกคนที่ร่วมทาง ที่ต้องแบกรับความรับผิดชอบในการสูญเสียโอกาสทางอนาคตหลายๆ ทาง ในขณะที่พวกที่เป็น 'ลูกอีแอบ' บางคน ยังมีอนาคตเต็มที่ และไม่กลับไปทักทายคนเหล่านั่นราวกับว่าไม่เคยรู้จักกัน

บนทางของผม มันคือการต่อสู้กับเหล่ามิตร ผมจึงเคยอกหัก แต่กลับมาต่อสู้อีกครั้ง เคลื่อนไหวอีกครั้งบนเส้นทางของตัวเองและแนวร่วม ที่ถอดบทเรียนความผิดพลาด และเจ็บช้ำ ถ้าผมจะตาสว่างจากอะไร ผมก็คงตาสว่างจากเหล่าผู้กดขี่ ทั้งผู้กดขี่ต่อประชาชน และผู้กดขี่ที่เป็นวีรชนเอกชน ที่เหยียบหลังผู้อื่นไปบนเส้นทางประชาธิปไตย

การต่อสู้ของผมต่อเหล่าผู้มีอำนาจเหล่านี้จะไม่มีวันจบ จนกว่าสังคมนี้จะมีเสรีภาพ เสรีภาพที่แท้จริงที่ไม่ใช่เพียงแต่ต้องพูดเรื่องของผู้มีอำนาจได้อย่างหมดเปลือก แต่ยังต้องพูดถึงความไม่ชอบมาพากลทุกอย่างได้ในทุกระดับ  การต่อสู้ของผมต่อจะยังดำเนินไปจนกว่าเราจะมีสังคมที่ไร้ซึ่งความเหลื่อมล้ำ ทางโอกาส ทางอำนาจ ทางสังคม ทางการศึกษา แม้แต่ในทางที่เหลื่อมล้ำในระดับการมีส่วนร่วมกับกระบวนการทางประชาธิปไตยทุกรูปแบบ

อย่านับผมว่าเป็นฝ่ายที่เรียกตัวเองว่าฝ่ายประชาธิปไตย เพราะนับตั้งแต่วันแรกที่ผมกลับมายืนบนสนามนี้ ผมเลิกเรียกตัวเองว่าแบบนั้นไปแล้ว ผมนับว่าตัวเองเป็นชาวพุทธ  จะสู้แบบที่ต้องมีผู้กดขี่คนใหม่ ผมไม่สู้ด้วย และถ้ามีผู้กดขี่คนใหม่ ผมนี่แหล่ะ จะหาทางฆ่าพวกแม่งก่อนใครเลย  จะสู้เพื่อประชาธิปไตย ก็จะได้มา ด้วยกระบวนการที่มีความเป็นประชาธิปไตยในทุกระดับ ผมไม่เคยกลัวไอ้อีหน้าไหน และผมเชื่อเสมอ ว่าการพูดความจริง ไม่เคยส่งผลเสียเท่ากับการตระบัดสัตย์กับมวลชน อย่านับรวมผมเป็นพวกเดียวกันกับคนที่ไม่นับว่าผมเป็นพวกเดียวกัน ผมมีการต่อสู้ของผม พวกเขาบางคนเหล่านั้นมีการต่อสู้ของพวกเขา นี่ไม่ใช่การอกหักครับ แค่เรารู้ตัว ว่าเรามีการต่อสู้ของตัวเอง

ปล. ผมไม่เคยโกรธนะครับ ที่ไม่ให้ผมขึ้นพูดไม่ให้ขึ้น คือ เราเป็นคนที่ปราศัยไม่เก่งเลยอยู่แล้ว แล้วในโพสต์นั้นมันก็ชัดเจน ว่าผมไม่ได้ตั้งใจไปเพื่อปราศัย แต่มีน้องชวนตอนที่กำลังกลับ และน้องคนนั้นก็ไปจัดการลง คิวให้ ที่ผมโกรธในวันนั้นมากๆ คือการยึกยัก แล้วทำให้ต้องยืนรอโดยไม่มีความจำเป็น คือมันเสียเวลา เสียความรู้สึกที่ต้องยืนรอ และไม่มีคำตอบใดๆ สำหรับเรื่องนั้นต่างหาก 

เรื่องวันนั้น มันเป็นจุดแตกหักสำหรับผม มันเป็นความไม่พอใจที่มีอยู่มา 6-7 ปีบนเส้นทางนี้ (นั่นหมายความว่า สิ่งที่ผมพูดอยู่ ไม่เกี่ยวข้องเลย กับคนที่เพิ่งเริ่มเคลื่อนไหว หรือคนหน้าใหม่ในขบวน) ไม่ใช่อะไรที่อยู่ดีๆ ผมจะมาพูด และก่อนกลับมาบนทางนี้ ผมก็ได้พยายามรื้อฟื้นหลายๆ อย่างกับผู้เกี่ยวข้อง พยายามคุยดีๆ หลายครั้งเหมือนที่หลายๆ คนเคยทำในอดีต แต่ก็ไร้คำตอบ ไร้ผล ไร้การตอบรับ เคยพยายามพูดดีๆ อดทนนานแสนนาน จนต้องบันดาลโทสะ  มันมีหลายๆ เรื่องที่ผมไม่โอเคด้วย แล้วไม่ใช่เพิ่งจะมาไม่โอเคเพราะแค่เรื่องนั้นเพียงอย่างเดียว ...  มันจบแล้วครับนาย"