เมื่อจิมมี่พูดถึงหากเสียชีวิต งานศพแบบพุทธ จัดในวัดเคยบวช ให้เรียบง่ายธรรมดา ๆ

เชื่อว่าใครหลายคนต้องรู้จักและจำชื่อของผู้ชายคนนี้ได้เป็นอย่างดี สำหรับ “จิมมี่ ชวาลา” หรือ นายจิมมี่ ชวาลา พ่อค้าผ้าชาวไทยเชื้อสายอินเดีย นักธุรกิจค้าผ้า เจ้าของร้านจิมมี่ ซึ่งเป็นร้านผ้ารายใหญ่ที่สุดในเมืองนครศรีธรรมราช ตั้งอยู่ในย่านธุรกิจของจังหวัด ริมถนนราชดำเนิน บริเวณสี่แยกท่าวัง ต.ท่าวัง อ.เมือง จ.นครศรีธรรมราช ชายเศรษฐีผู้ที่ใจบุญมอบเงินบริจาคเพื่อทำประโยชน์ให้แก่สังคมอยู่เรื่อยมา

 

 

ล่าสุด โลกโซเชียลได้มีการแชร์ข้อความจากผู้ใช้เฟซบุ๊กชื่อ "Kangplato Fcj" ของ จำลอง ฝั่งชลจิตร นักเขียนชาวนครศรีธรรมราช ระบุว่า...สองทุ่มวันที่ 27 ธันวาคม ปาป้าจิมมี่ ชวาลา โทรชวนไปเซ็นทรัล นครศรีธรรมราช ผมบอกว่าราวๆ 30 นาทีจะไปถึง ปาป้าบอกว่านั่งอยู่ตรงไหน ถือ 'ชีวิตประจำวัน' ติดมือไป 2 เล่ม เผื่อว่ามีใครอีก 2 คนอยู่ข้าง ๆ ส่วนของปาป้าผมฝากไว้ที่ร้านตั้งแต่หนังสือเสร็จใหม่ ๆ

 

 

--- ไปถึง ปาป้านั่งคุยกับชาวนคร 3-4 คน บนเก้าอี้ตรงลานชั้นล่าง ไม่ได้นั่งในร้านแต่ประการใด ขอถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกันก่อนกลับ บางคนอาสาจะไปส่ง ปาป้าขอบคุณ ห้างกำลังจะปิด จึงเดินออกมาข้างนอก ยืนพูดคุยกันบนลานหน้าห้าง เด็กสาวคนหนึ่งนั่งรอใครอยู่คนเดียวบนม้านั่งในมุมมืด ปาป้าเดินไปบอกให้ออกมานั่งในที่สว่าง เดินคุยกันเรื่องบ้านเมือง ไม่มีการเมือง เรื่องฝักฝ่าย คุยเรื่องอนาคตของประเทศ คลองไทย การท่องเที่ยว...ผมเพิ่งอ่านข่าวนักเล่นแร่แปรธาตุชาวจีนสามารถเปลี่ยนทองแดงให้เป็นทองคำ...

 

 

--- วินาทีต่อมา ปาป้าว่า ตอนนี้ใครถือทองคำอยู่ในมือก็หมดราคา...อย่าเพิ่งไปเชื่อ ปาป้าว่า

 

--- เห็นคนค้าขาย กลุ่มหนึ่งกำลังวุ่นวายกับรถยนต์ ปาป้าเดินเข้าถาม น้องสาวคนเป็นเจ้าของรถตอบว่า แบตเตอรี่เสีย โทรให้ช่างมาเปลี่ยนเสร็จเรียบร้อยพอดี บ้านอยู่หลังวิทยาลัยเทคนิค กำลังจะกลับบ้าน ปาป้าขอให้เจ้าของร้านแบตฯ ตามหลังไปด้วย เผื่อเกิดอะไรขึ้นอีกจะได้แก้ไข น้องๆ ขอถ่ายรูปกับปาป้าเป็นที่ระลึก ผมยืนรออยู่ข้างนอก

 

 

--- ครู่ต่อมา ปาป้าแนะนำผมกับน้องๆ บอกชื่อผม น้องเจ้าของรถ-พบู บอกว่าเป็นนักเขียน เธอเคยอ่านขนำน้อยกลางทุ่งนาหรือเล่มอื่นๆ ปาป้ามาขอ 'ชีวิตประจำวัน' จากผมไปยื่นให้น้อง ผมเซ็นชื่อมอบให้...ถือไป 2 เล่ม ไม่ผิดหวัง

 

--- ปาป้าชวนผมเดินคุยกันมาตามสี่แยกหัวถนน คนตกยากนั่งหน้าห้องแถว ปาป้าล้วงกระเป๋าหยิยยื่นให้ 200 ใบใหม่ๆ เดินอ้อมเข้าถนนราชดำเนิน คุยกันเรื่อยเปื่อย เด็กหนุ่มวัยเรียนขี่จักรยายนต์ ซ้อนกันมา 2 คน นุ่งกางขาสั้น อาสาจะไปส่งปาป้า พวกเขาดูจะเป็นห่วง ปาป้ากล่าวขอบใจ เดินคุยกันต่อ ปาป้าพูดถึงงานเขียนของรพินทนารถ ฐากูร อยากให้ผมเขียนได้ 'เหมือนนกที่จากรัง' สักเล่ม ผมตอบว่านั่น ท่านเป็นมหาปราชญ์ ผมไม่อาจไปเที่ยบได้ ปาป้าว่า เรื่องสั้นชื่อ สมเด็จพระสังฆราชเสด็จฯมา ผมเขียนได้งดงามที่สุด งดงามและมีค่าถ้าชาวนครอ่านแล้วเข้าใจ...ผมตอบ ผมไม่สามารถอธิบายให้ผู้อ่านเข้าใจได้ ขอให้เวลาได้ทำหน้าที่ดีกว่า...

 

 

--- เดินมาเรื่อย ก็ทักทายพูดคุยกับพ่อค้าแม่ค้ามาเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงประตูหน้าโรงพยาบาลมหาราช ปาป้าทักทายกับพ่อค้าแม่ค้า ปาป้าซื้ออาหาร ผลไม้ ของกินแทบทุกคืน ซื้อไปฝากชาวบ้านมานอนเฝ้าญาติ ๆ พนักงานหรือพยาบาล ผมถามว่าห้องฉายรังสีที่ปาป้าบริจาคไป 11 ล้าน และห้างสหไทยร่วมบริจาคอีก 30 ล้านเสร็จแล้วหรือยัง ปาป้าบอกว่าเสร็จแล้ว ได้ทดลองฉายแสงตรวจหามะเร็งไปหลายราย ประสบความสำเร็จอย่างน่าพอใจ ชาวนครที่อยู่ไกลจำนวนหนึ่งไม่ต้องเดินทางไป รพ. มอ. กันอีก แต่ถึงอย่างไรเราต้องพึ่ง มอ. นั่นแหละ ผมเกรงใจที่จะถามว่า รพ. ม.วลัยลักษณ์ไปถึงไหนแล้ว

 

--- ผมบอกว่าหลายวันก่อนได้เข้าไปนั่งคุยกับแซนดี้ ลูกชายของปาป้า ทราบว่าวิมมี่ หลานสาวไปเรียนที่อินเดีย โรงเรียนประจำที่ให้ความสำคัญกับระเบียบวินัยและแนวปฏิบัติ ปาป้าว่าดีแล้ว อยากให้ผมไปนั่งคุยกับแซนดี้บ่อยๆ

 

 

--- ปาป้าพูดถึงความตาย คล้ายๆ รู้อนาคตตัวเอง ขอให้ผมเชื่อ...ไม่วันใดก็วันหนึ่ง งานศพแบบพุทธ จัดธรรมดาๆ ไม่รุ่มร่าม 9 วัน ในวัดบูรณรามที่เคยบวช ผมว่ายังอีกนาน กว่าเวลานั้นจะมาถึง...บางทีผมอาจจะไปก่อนก็ได้

 

--- แท็กซี่มาส่งผู้โดยสารหน้า รพ.มหาราช เปิดไฟว่าง ผมถามปาป้าว่าจะไปไหนต่อ ปาป้าบอกว่ากลับเข้าห้องพักไปนอนพักผ่อน อยู่ใกล้หมอ ระวังทั้งมะเร็งและปอดที่บอบช้ำเพราะพิษควันไฟตอนไฟไหม้ร้านรองเท้าของร้านจิมมี่ปลายปีก่อน

 

--- ผมเรียกแท็กซี่ เพราะหน้าโรงพยาบาลหารถยากมาก ขออนุญาตปาป้า ไหว้และกอด ขึ้นรถปิดประตูบอกที่หมาย ผ่านองค์พระบรมธาตุฯ ยกมือประนม หัวใจสำคัญของเรื่องสั้น 'สมเด็จพระสังฆราชเสด็จฯมา' ยืนเด่นเป็นสง่า แสงสาดสว่างไปไกลสุดหล้า ทุกตารางนิ้วของดินแดนด้ามขวาน...

 

ขอบคุณ : Kangplato Fcj