"พระไพรวัลย์ วรรณบุตร" เตือนสติ การบวชที่แท้จริงคืออะไร ก่อนงานบุญเป็นงานบาป

 จากกรณีกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เข้าร่วมงานบวชนาค ณ วัดสิงห์ เข้าทำร้ายร่างกายนักเรียน ครู และพนักงานรักษาความปลอดภัย (รปภ.) ภายในโรงเรียนวัดสิงห์ เขตจอมทอง
 กรุงเทพมหานคร เมื่อวานนี้ (24 ก.พ.) โดยวันดังกล่าวเป็นการสอบ  GAT - PAT ของนักเรียนจึงขอความทางวัดจึงขอความกรุณา เจ้าภาพให้งดใช้เสียงดังเนื่องจากอาจ
เป็นการรบกวนการสอบของเด็ก  แต่ฝ่ายงานบวชไม่สนใจจนกลายเป็นกระแสสังคมถามกลับ ว่าการบวชนาคในปัจจุบันนั้นยังคงเป็นประเพณี หรือแปลเปลี่ยนมาเป็นค่านิยมที่ผิดแตกต่างไปจากเดิม
 

 

 

 

 

 โดยเหตุการณ์ครั้งนี้ พระไพรวัลย์ วรรณบุตร ได้ออกมาโพสต์เตือนสติเหล่าชาวพุทธ ถึงการบวชในปัจจุบันนั้นจัดขึ้นเพื่ออะไรกันแน่ ... "อันนี้อาจพูดอย่างเป็นสาระหน่อย อาตมาคิดว่า ถึงเวลาแล้วนะที่ชาวพุทธเราต้องช่วยกันสร้างค่านิยมที่ถูกต้องเสียที ก่อนที่วัฒนธรรมประเพณีของพวกเราจะเสื่อมถอยไปมากกว่านี้  โยมลองพิจารณาดู เดี๋ยวนี้เราจัดงานบุญกันแทบจะไม่เป็นงานบุญอยู่แล้ว ไม่ว่าผ้าป่า กฐิน บวชนาค หรืออะไรตาม เราเน้นความสนุกสนานและความสำราญกันจนเกินขอบเขตไปมาก  ที่จริงมันควรแยกกันให้ชัดนะ ถ้าเราออกตัวว่าเป็นคนพุทธที่มีความเคารพต่อพระรัตนตรัยอย่างจริงจัง
อ่านข่าวที่เกี่ยวข้อง -  ดราม่าตั้งแต่ยังไม่ฉาย! "หลวงพี่แจ๊ส5G" พระไพรวัลย์ ถาม สร้างหนังให้คนมองพระเป็นตัวตลกได้ แต่ทำไมสร้างหนังสะท้อนความจริงไม่ได้ !?

 

 ก่อนอื่นเลย เขตพุทธาวาส ควรจะต้องเป็นสถานที่ที่ปลอดจากสิ่งเสพติดมึนเมาทุกชนิด เราจะจัดงานรื่นเริงสนุกสนานอะไรก็ได้ แต่ควรสนุกกันเสียให้พอแต่ที่บ้าน จะมีเหล้ายาปลาปิ้งก็ไม่มีใครว่า แต่มาอยู่ในวัดแล้ว อะไรที่ควรงดมันก็ควรต้องงด แบบนี้เรียกว่า รู้จักกาละเทศะ  เป็นเรื่องที่น่าเศร้านะ ที่เดี๋ยวนี้งานบวชบางงาน มีการจ้างโคโยตี้ มาเต้นกันถึงในลานวัด เปิดเครื่องเสียงอย่างดังเกิน มีการนำเหล้าเบียร์ไปกินกันถึงในเขตอุโบสถ เรื่องพวกนี้กำลังกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว นี่ยังไม่รวมค่านิยมแปลกแปลกเช่น การเบิ้ลรถเสียงดัง หรือการขับรถแว้นรอบเมรุเผาศพ และอื่นอื่น

เราเห็นภาพที่เยาวชนผู้หญิงแสดงออกด้วยท่าเต้นอย่างอนาจารไม่เหมาะสม เด็กผู้ชายก็มีเรื่องต่อยตีฟันแทงกันอย่างปกติแม้จะอยู่ในงานบุญ เรากำลังปล่อยให้เรื่องพวกนี้ เป็นเรื่องธรรมดาหรือเปล่า นี่อาตมาอยากจะชวนให้เราหันกลับมาตั้งคำถาม แม้แต่พระเราเอง ถ้าเราไม่กล้าเตือนชาวบ้าน ไม่กล้าขัดใจในเรื่องที่ควรต้องขัดใจ คนเป็นผู้ใหญ่ไม่เป็นแบบอย่างในเรื่องที่ควรเป็นแบบอย่าง แล้วต่อไปจะเหลืออะไรให้เราภูมิใจกันอยู่อีกทุกวันนี้ความหยาบคายรุนแรงเกิดขึ้นได้ง่ายอย่างน่ากลัวเหลือเกิน แม้แต่ในเขตวัด ในโรงพยาบาล ในห้องสอบของโรงเรียน คนไม่แยกแยะถูกผิดดีเลวอะไรแล้ว นี่เรากำลังอยู่ในยุคของบ้านป่าเมืองเถื่อนหรือเปล่า 
ขอให้ช่วยกันคิดดู

 

 

ขอบคุณ พระไพรวัลย์ วรรณบุตร