นักกายภาพบำบัดได้รับข้อความจากคุณป้าบอกว่าไม่อยากรักษาแล้ว ป้าไม่สู้แล้ว

เรื่องราวน่าประทับใจเมื่อนักกายภาพบำบัดสาวรายหนึ่งที่คอยดูแลคุณป้าคนหนึ่งเป็นประจำ แต่แล้วในวันที่เธอไปปฏิบัติหน้าที่ดูแลคุณป้าอย่างเช่นวันที่ผ่านๆมา เธอเหลือบไปเห็นข้อความที่คุณป้าเขียนไว้บนกระดาษที่หัวเตียง บอกว่าคุณป้าขอไม่รักษาแล้วอยากกลับบ้าน ยายไม่สู้แล้ว เห็นดังนั้นเธอจึงหาวิธีเกลี้ยกล่อมให้คุณป้ายอมสู้ต่อ

เจ้าของเฟซบุ๊ก Suthapuch Boonchai นักภายภาพบำบัดเจ้าของเรื่องได้โพสต์เล่าเหตุการณ์เมื่อวันที่ 10 มิถุนายน 2562 ที่ผ่านมา เล่าว่า 

Know case CA lung advance stage admit icu แอบเหลือบไปเห็นกระดาษใบนี้ที่หัวนอนคุณป้าที่สีหน้าวันนี้ดูแปลกไปกว่าทุกวันที่เราเจอ ..(ในใจทำเป็นไม่เห็น)
 

 

(ข้อความคุณยายเขียนไว้ว่า คุณหมอ ไม่อยากรักษาแล้ว อยากกลับบ้านค่ะ เมื่อไรได้กลับ จะไปตายที่บ้าน ไม่สู้แล้ว)

 

ทักทายกันเหมือนทุกวันปกติ ..วันนี้ทำได้ดีขึ้น ลดoxygen support ไปเยอะ จากปกติแค่ยืนย่ำเท้า วันนี้พาเดินไป10เมตร รอบเตียงนั่นแหละ เพราะสายยังระโยงระยางเยอะแยะ (ถ้าไม่เห็นกระดาษ ที่จริงก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะprogressในส่วนนี้).. มีรอยยิ้มกลับมาแล้ว
 

ในใจตอนสั่นปอด จะชวนคุยอะไรดี จะเหมาะไม่เหมาะ ? คิดตลอดว่าจะปรับจูนยังไงให้ดีขึ้น? แต่ที่แน่ๆ คำว่า “เดี๋ยวก็หายแล้วนะคะ” คำนี้ไม่เคยพูดในคนไข้ipdเลย เพราะมันไม่มีอะไรแน่นอนเลย 

 

 

อะ หลังจบโปรแกรม ..พูดทิ้งไว้แค่คำว่า

“กายภาพเช้านี้เรียบร้อยนะคะ ฝากออกกำลังกายบนเตียงเองเยอะๆน้า คนเก่งของหนู .. ”(ยกมือไหว้)

คนไข้พยายามพูดกลับมา อ่านปากได้ว่า “ป้าเป็นคนเก่งของหนูเหรอ” รีบตอบกลับโดยไว 

“เก่งมากเลยแหละค่ะ” ^_____^

“และคุณป้าไม่ได้สู้คนเดียวนะ ทุกคนที่นี่กำลังสู้ไปด้วยกัน”

สักพัก เอามือหยิบกระดาษ แล้วบอกเราว่า งั้นป้าฝากหนูทิ้งไอนี่หน่อย (ยิ้มคู่)

#เราคือความหวังและกำลังใจ
#คนตายเท่านั้นที่หมดหวัง
#ภูมิใจเสมอที่เป็นนักกายภาพบำบัด
#ก็คิดเสมอแหละว่าเหมือนดูพ่อแม่ตัวเอง

 

โพสต์ของเธอได้รับคำชื่นชมและถูกแชร์ส่งต่อกันมากกว่า 500 ครั้ง และเข้ามาขอบคุณเธอที่มาแบ่งปันเรื่องราวดีๆแบบนี้ และยังบอกด้วยว่ากรณีของเธอเป็นตัวอย่างที่ทำให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าการเลือกใช้คำพูดนั้นมีความสำคัญมาก

 

 

ขอบคุณ Suthapuch Boonchai