แอร์สาวใจสลาย กว่าจะได้ทำตามฝันแสนยากลำบาก ไม่เคยลาป่วยสักวัน ก่อนได้ฟังข่าวร้าย เสียดายโอกาสที่ไม่ได้ทำให้พ่อแม่

ผู้ใช้เฟซบุ๊ก Natpisa Kiatphotha โพสต์ข้อความระบุว่า... บันทึกของ Natpisa K. Thai LionAir So hard to say goodbye และแล้ววันนี้ก็มาถึง.. มาถึงเร็วเกินกว่าใจคิดซะอีก ทุกคนรอบตัวเรารู้ว่าเรารักอาชีพนี้มาก รักการเป็นลูกเรือ งานลูกเรือสอนอะไรเราเยอะมากๆ แต่บริษัทนี้สอนอะไรเราเยอะกว่า..

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เราคิดมาตลอดว่าจะอยู่สายนี้ไปยาวๆจนกว่าจะเลิกบินไปเองเลย แต่วันนี้โชคชะตาไม่เข้าข้างเรา เส้นทางชีวิตเรา บางครั้งเราก็ไม่สามารถเลือกเองได้ทั้งหมด และครั้งนี้ก็เช่นกัน ...เราไม่ได้เป็นผู้กำหนด ยังจำวันต่างๆได้ดี วันที่มาต่อคิวสัมภาษณ์ เรามาเป็นคนแรกเลย เราได้หมายเลข 1 จากคนเป็นพันๆ ..แปลกดี ทำไมเรามาเช้าจัง ทั้งๆที่ปกติเราไม่เป็นคนตื่นเช้าซักเท่าไหร่  . . . จำได้ดีกับวันที่เราไม่ผ่านพรีสกรีน เพราะกรรมการถามว่าอนาคตอยากทำอาชีพอะไร เราตอบว่าไม่อยากทำงานค่ะ คำตอบนี้ทำให้เราตกรอบ แต่ไม่กี่วันผ่านไปอยู่ๆก็มีชื่อเราขึ้นมาว่าเราผ่านเข้ารอบ เราก็งง คนรอบข้างเราคิดว่าเราใช้เส้น ตลกดี55+ แล้วก็ผ่านรอบไฟนอลมาจนถึงวันที่สอบว่ายน้ำ วันไปตรวจร่างกาย วันที่ไปบนศาลเจ้าที่ข้างสระว่ายน้ำ วันที่ไปบนวัดต่างๆเยอะมาก วันที่ทุกอย่างผ่านหมด วันที่ได้เมล congratulations วันที่บอกลาที่ทำงานเก่า วันที่เริ่มเซ็นสัญญาลูกเรือ วันเทรนวันแรก วันที่ได้ใส่ uniform ครั้งแรก วันที่ได้บิน first flight จน last flight วันที่ไปบินฝ่ารถติดไปให้ทันรีพอร์ต แต่งหน้า กินข้าวบนรถ วันไหนได้บินไฟล์ทเช้าๆแล้วพระเป็นผดส.ก็จะใส่บาตรบนเครื่อง วันที่บินข้ามคืนบรรยากาศสงบๆเราได้อยู่กับตัวเอง ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์รบกวน มองดาวในระดับสายตาไม่ต้องแหงนหน้าอะ ใกล้ชิดพระจันทร์สุดๆ ดีขนาดไหน วันที่บินไปค้างที่นู่นที่นี่ ประสบการณ์ต่างๆเปิดหูเปิดตาเราอย่างที่เงินซื้อไม่ได้ และความมหัศจรรย์ของอาชีพนี้คือทำให้เราเจอเพื่อนเก่าๆ เจอคนรู้จัก บนเครื่องบ่อยมาก เรานึกไม่ออกเลยว่าถ้าเราไปทำอาชีพอื่น เราจะได้มีโอกาสบังเอิญเจอคนเหล่านี้ได้แบบอาชีพนี้มั้ย

เราไม่ได้สมัครครั้งแรกแล้วได้เลย เราพยายามมา 16 ครั้ง เสียน้ำตาไปเยอะมากๆ ท้อมาก หมดแรง แต่ก็สมัครไปเรื่อยๆจนกว่าจะได้ มันเหนื่อยมากเลย พอได้มาเป็นลูกเรือ เป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขมาก ลากกระเป๋าในแอร์พอร์ตด้วยใจเต็มเปี่ยมสุดๆ เพราะมันคือผลของความพยายามของเรา และอาชีพนี้มันก็เหมาะกับเรามากๆ มันคือเราเลย เราค้นพบแล้วว่าเราจะทำไปตลอด อย่างที่บอก  อื้มมมมมม แต่ก็นะ เส้าจัง ตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้าย เราทำหน้าที่ตัวเองได้อย่างดีที่สุดเท่าที่ลูกเรือคนนึงจะทำให้ผู้โดยสารได้ ทุกๆไฟล์ทเราคิดเสมอว่า นี่อาจเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เราได้เจอกัน เราจะเป็นลูกเรือที่ดี เราจะดูแลเรื่องความปลอดภัยและบริการอย่างดีให้กับผดส.ทุกคน สุดความสามารถของเรา ขอบคุณตัวเองที่มีวินัยมากๆ เป็น 2 ปีที่ไม่เคยอิดออด เราไม่เคยลาป่วยเลยซักวัน เราไม่เคยได้ใบ warning ใดๆ คะแนนสอบ initial ได้99/100 โอ้โหห ทุกบรรทัดใน manual เล่มหนาๆเราจำมันได้หมด ทุ่มเทอ่านทั้งตอนไปเที่ยว กิน นั่งรถ ก่อนนอนจะหลับตาทบทวนแมนนวลทุกวัน ตอน ground check เจอคำถามลึกๆเยอะไปหมด กรรมการบอกว่าเราได้คะแนนเยอะสุดเท่าที่เคยมีคน adm มา เราทำดีที่สุดแล้วจริงๆ ขอบคุณนะไทยไลอ้อนแอร์ 

ตอน covid เริ่มระบาด เรายังทำหน้าที่อยู่เลย ตอนนั้นมีพี่ในทีมถามเราว่าได้ยินข่าวมั้ย เจอผู้ติดเชื้อในจีน 5 ราย เราไม่กลัวเลยนะ ไม่คิดเอะใจเลย มันดูไกลตัวมากๆ แล้วก็ยังบินต่อไปเรื่อยๆแต่ระวังตัวมากขึ้น จนมันแพร่ลุกลาม ก็ยังบินอยู่ บินจีนรัวๆ จนต้องใส่ถุงมือ ใส่mask ใส่แว่นใหญ่ๆบิน ใครจะคิด จนกระทั่งประกาศหยุดทำการบิน แล้วก็มีข่าวร้ายมาเรื่อยๆตั้งแต่มีนาคม ข่าวลือต่างๆเป็นจริงหมด แย่ลงเรื่อยๆ เราอยู่ในวังวนนี้มาตลอดเกือบครึ่งปี ปิดหูปิดตาไม่รับฟังนโยบายปลดคนของบริษัท มีความหวัง ลุ้น มีชื่อให้บิน ถูกถอดชื่อ เพื่อนแบชอื่นค่อยๆถูกปลดไปก่อนหน้า คนรู้จักเริ่มได้เมลล์กันหมด บีบใกล้ตัวมากขึ้นจนถึงเวลาของเรา แล้ววันที่เราไม่รอคอยก็มาถึง เมลล์เด้งมา ไม่อยากเปิดดูเลย เห็นแค่หัว Dear Miss Natpisa ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ อื้มม น้ำตาเม็ดแรกไหลช้าๆ โลกหยุดหมุนไป3วิ เราปิดหน้าจอโทรศัพท์ แล้วมองหน้าแฟน เราไม่ได้ทำงานที่เดียวกันแล้วนะ : (

.....เมื่อ 2 ปีที่แล้ว เราเคยดีใจที่สุด ดีใจจนน้ำตาไหลที่เห็นคำว่า Dear Miss Natpisa หน้าตาเมลมันคล้ายๆกันเลย แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่แบบนั้น มันไม่ใช่ Congratulations เราไม่ได้ฝันไป

วันนี้หน้าที่เราสิ้นสุดลงแล้ว ดีใจที่ได้ส่งผู้โดยสารถึงจุดหมายปลายทางอย่างปลอดภัย สิ่งที่เสียดายที่สุด คือเรายังไม่ได้ทำไฟล์ทให้พ่อแม่ไปเที่ยวเลย งอแงได้มั้ย ถ้ารู้ว่าจะไม่ได้กลับไปบินอีกแล้ว จะถ่ายรูปกับ uniform เยอะกว่านี้ รูปน้อยนิดมากๆ Chapter นี้จบลงแล้ว จะเก็บไว้ในความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิต อย่างน้อยเราก็เคยเป็นลูกเรือ : ) เป็นลูกเรือยุคโควิดด้วย ..แล้วเจอกันในฐานะผู้โดยสารนะ #ไฟล์ทสุดท้ายของฉัน คือ layover UTH ขอบคุณท้องฟ้า ที่ให้เราได้ไปใช้ชีวิตบนนั้นตั้งหลายปี

เผื่อใจไว้แล้วแหละ แต่ก็เสียใจอยู่ดี ภาพประกอบ : รูปนี้ถ่ายตอนวันที่มีความสุขที่สุดวันนึงเลย ใกล้ๆปีใหม่2019 ที่ภูเก็ต บอมเพื่อนที่เรากอดคอกันเข้ามาที่ไลอ้อนถ่ายให้ ข้างหลังกระจกนั้นก็พี่แหละ เห็นมั้ยรูปนี้สำคัญกับเราแค่ไหน มีแต่คนสำคัญมารวมตัวกันอย่างบังเอิญ ไม่คิดเลยว่าจะได้เอามาใช้เป็นรูปอำลาปีกน้อยๆคู่นี้

ปล1. ชีวิตต้องไปต่อ เรารู้ เราเข้าใจโลกทุกๆอย่าง แต่ขอพื้นที่บันทึกความทรงจำหน่อย ดราม่านิดๆ เราเจ็บ เรามนุษย์ : )
ปล2. ขอบคุณทุกๆกำลังใจเลยน๊า เราเศร้าแปปเดียว เดี๋ยวเราก็กลับมา #natpisaandhercrewlife

ขอบคุณเรื่องราวจาก Natpisa Kiatphotha