นักเรียนชายป่วยโรคซึมเศร้า3ปี ระบายความในใจสุดดำดิ่ง ขอจบชีวิตในวันนี้ ถ้าเห็นร่างผมก็ยิ้มเข้าไว้

 ผู้ใช้เฟซบุ๊ค Chonlada Yonpanitได้โพสต์ขอความช่วยเหลือผ่านโลกออนไลน์ ... ตอนนี้พิกัดน้องอยู่ตลาดพลูใครอยู่แถวนั้นเจอน้องติดต่อแม่ทีนะคะ​0924074211
ตอนนี้พ่อกำลังตามน้อง​ น้องใส่ชุดนร.น้องเดินตั้งแต่รร.วัดสิงห์​ไปตลาดพลูตอนนี้เดินไปเรื่อยๆ.. ช่วยๆกันนะคะลูกชายรุ่นพี่

 โดยเฟซบุ๊คของนักเรียนชายคนดังกล่าว ได้ตัดพ้อร่ายยาวสุดดำดิ่ง เนื่องจากตนเองป่วยเป็นโรคซึมเศร้า .....

ผมคิดมาตลอดว่าตัวเองมีความสุข แต่พออยู่เรื่อยๆผมก็ไม่เห็นความสุขอีกเลย ผมเป็นโรคซึมเศร้ามา3ปี นานมากที่ผมเก็บเรื่องนี้มาตลอดละไม่เคยจะบอกใคร แม้แต่ครอบครัวของผม เพราะผมกลัวว่า บอกไปเค้าก็คงจะตลกกับที่ผมเป็นอยู่ ผมเป็นคนไม่ปกติอยู่แล้วครับ ที่ผมหัวเราะหรือทำไรเหมือนคนบ้า นั่นก็เพราะผมอยากให้คนที่มองผมเป็นแบบนั้น ผมยิ้มตลอดเวลา แต่พอผมกลับมาบ้าน ผมไม่ค่อยได้ยิ้มเลย ในหัวตอนนั้นผมคิดว่า ยาที่ดีที่สุดคือต้องทำให้ตัวเองมีความสุข แต่ในเมื่อมันสุดจะทน ผมรับไม่ไหวจริงๆ ตั้งผมเรียนมา3

ผมก็โดนกดดันมาตั้งแต่ ม.1 ผมเป็นคนที่ไม่เคยร้องไหให้เพื่อนเห็น มีแต่คนในครอบครัวผม ที่เห็น ตอนนั้นผมซ้อมแชร์บอลละตอนซ้อมมันกดดันผมมาก ผมโดนเพื่อนกดดันการซ้อมจนผมร้องไหออกมา ตอนนั้นพี่ถามผม"ว่าเป็นอะไร"ผมเลยตอบกลับไปว่า"ผมแค่แสบตาไม่มีอะไร"ตอนนั้นผมก็เดินหนีมา ละก็เดินไป ร้องไหไป ตั้งแต่ตอนนั้นผมเครียดมากทั้งเรื่องแข่ง ละเรื่องเรียน ต่อมา"ก็เรียน"ตอนผม ม.2

ช่วงที่ปิดเทอม1 ผมได้ติด0ครั้งแรก ผมรู้สึกกังวลมาก ละพอ แม่ผม รู้เรื่องนี้เค้าจึงบอกพ่อกับย่าผม  ตอนนั้นผมยิ่งเครียดหนักเข้าไปอีก เพราะในวันนั้น ผมได้ทะเลาะกับพ่อ ก็เพราะเรื่องที่ติด0 ผมโมโหมากเลยหนีออกมานั่งคนเดียว ผมก็นั่งร้องไหนานมากจนเพื่อนผมมาเห็น ผมเลยปาดน้ำตาละก็ทำเหมือนไม่มีอะไร ละพออีกวันที่ผมอยู่กับย่า เค้าก็มาบอกว่าให้ผมรีบไปแก้0 ผมเลยหงุดหงิดกับย่า ละเดินออกมานั่งชั้น8อยู่คนเดียว ผมในตอนนั้น อยากจะโดดมาก แต่พอผมคิดได้ ว่ายังมีหลายอย่างต้องทำ ผมจึงเดินกลับห้อง ละไม่นานผมก็กลับบ้าน ไปแก้0 ละพอแก้ของเก่า ของใหม่ก็ดันมา เพราะผม ติด0 วิชาเดิมเรื่องเดิมๆ ละที่ผมเครียดมากที่สุด ก็คือเรื่องเรียน ที่ครอบครัวผมตั้งความหวังไว้มากว่า ผมต้องตั้งใจเรียนเรียนเก่งๆได้เกรด4 เคยถามผมบ้างไหม ว่าที่พูดมา ผมทำไม่ได้เลย ทุกวันนี้

ผมก็เริ่มมีโดดเรียนบ้าง ละก็ แอบมาสูบบุหรี่บ้าง แต่เหตุผลที่สูบเพราะช่วงนั้นผมเครียดแต่เรื่องเดิมๆมากตลอด ผมเลยต้องใช้มัน ละหลายเรื่องที่แย่ๆใน ตัวผม ย่าเคยถามผม เรื่องหงอกในหัวผม ผมเป็นคนที่ชอบคิดมากละก็เครียดบ่อยมาก แต่พอผมบอกว่าเครียด เค้าก็หัวเราะละถามกลับว่า เครียดเรื่องอะไร ผมก็บอกไปว่าเรื่องคนในบ้าน แต่จริงๆผมจะบอกเรื่องเรียนด้วยแต่ผมไม่กล้าพูดออกไป เค้าก็หัวเราะ เรื่องที่ผมเล่า ในตอนนั้นผมคิดมาตลอดว่า ชีวิตผม

จริงๆอ่ะ มันน่าขำมากเลยเหรอครับทั้งๆที่ตอนนั้นผมไม่มีอารมณ์จะหัวเราะออกมาได้เลย ผมเลยรู้สึกว่า เหมือนโลกนี้มันตลกร้ายปะปนกันไป จนผมรู้สึกว่าผมดูเป็นคนตลกในสายตาคนอื่น ละต่อมา ก็เรื่องแฟนเก่า ผมเริ่มมีแฟน มาตั้งแต่ ป.6 เป็นคนแรกที่เคยคบกันละก็เลิกกัน ละหลังจากนั้นผมก็มีเรื่อยๆแต่ผมก็ไม่ได้มีอะไรกันเลย เพราะผมเป็น ผช ที่ไม่อยากทำร้ายอนาคตของเค้า ละพอคนสุดท้าย เป็นคนที่ผมชอบมาก เพราะ เค้าตรงสเปกผมทุกอย่าง แต่เค้าเป็นโรคซึมเศร้าเหมือนกับผม แต่แค่ตรงที่เค้าต้องกินยา ผมรู้มาตลอดละเค้าก็ไม่เคยเล่าให้ผมฟังเลย ผมเลยเข้าใจละก็คอยบอกเค้าว่าให้กินยาละนอนพัก จนมาถึงครบรอบ3เดือน เค้าก็ทิ้งผมเพราะว่า มันไม่เหมือนวันแรกที่เราคบกัน ผมก็ได้แต่นอนคิดว่าผมทำไรผิดไปรึป่าวที่เค้าต้องไปจากผม ผมก็ทักแชทไปละก็ทะเลาะกันไปมาจนถึงตอนนั้นเค้าจะกรีดแขนตัวเองละก็ฆ่าตัวตาย ผมเลยห้ามเค้า ละให้เค้าตั้งสติ พอตอนนั้นหลังจากคุยจบ ผ่านไป1เดือนเค้าก็มีใหม่ ผมก็ยินดีนะ ที่เห็นเค้ามีใหม่

ผมมันแย่เอง ที่ทำให้เค้ารักผมไม่ได้ ละก็เรื่องสุดท้าย คือเรื่อง ปัจจุบันนี้ ผมก็ยังไม่ได้แก้0ของเทอม2 ซึ่ง0วิชาที่ผบอกคือ วิชาคณิต ผมเกลียดวิชานี้มากๆ ผมเลยไม่ค่อยจะชอบครูคณิตสักเท่าไหร่ ละก็ครูประจำชั้นห้องผม คือครูสอนคณิต เค้าเป็นคนที่ชอบหวังกับนักเรียนทุกคน ว่าคณิตต้องได้เกรด4 คำพูดมันเหมือนยายของผมเลย ละพอเค้าไปเยี่ยมบ้านผม เค้าก็ได้บอกทุกอย่างในตอนที่ผมอยู่รร ละพอยายผมรู้ว่าผมติด0ยายผมก็โกธรมาก ผมก็ไม่รู้จะบอกยังไง มันให้ผมกดดันมาก ถ้าตอนนั้น ครูไม่มาเรื่องก็คงไม่เกิดขึ้นกับตัวผมอีกครั้ง พวกคุณไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมา ผมพยายามแค่ไหน ที่จะทำให้ตัวเองดีขึ้นมาตลอด แต่พอหายเครียดก็กลับโดนคำพูดทำร้ายผม

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมไม่อยากอยู่อีกต่อไปแล้ว ผมแม่งโคตรแย่ ในหัวผมคิดอยากจะตายอยู่ตลอด แต่พอมาวันนี้ ผมจบชีวิตตรงนี้ มันคงจะดีถ้าผมตายไป ผมไม่เคยเป็นที่พอใจให้กับใครได้เลย ละอีกอย่างผมก็ไม่ควรเกิดมาเลยด้วยซ้ำ ผมเป็นห่วงคนอื่น มากกว่าเป็นห่วงตัวเองซะอีก ผมเป็นความหวังให้กับใครไม่ได้เลยจริงๆ ผมเครียดทั้งเรื่องเรียน เรื่องความรัก ละก็ เรื่องครอบครัวของผม ถ้าทุกคนได้อ่านจนถึงจบแล้วผมอยากให้ทุกคนหายกันไวๆนะครับ เพราะผมเชื่อว่า มีนักเรียนบ้างคนที่เป็นเหมือนกับผม คงเคยได้ยินข่าวเกี่ยวกับนักเรียนมามาก ผมขอแค่ผม เป็นคนสุดท้ายที่จะตาย ผมอยากให้นักเรียนที่เป็นโรคซมเศร้าหายกัน ละเปลี่ยนการศึกษากันต่อไป ผมอยากให้เราทุกคน ช่วยกัน ละอยู่ในประเทศนี้กันอย่างสงบ โดยที่ไม่มีเรื่องขัดแย้งกัน ส่วนผม จะขอจบชีวิตในวันนี้ ถ้าเห็นศพ ผม ก็ยิ้มเข้าไว้นะครับ ผมเป็นกำลังใจให้กับคนที่เป็นโรคนี้อยู่ 

เรื่องนี้เป็นเรื่องของผมจริงๆ ละผมก็เป็นคนพิมพ์เองทั้งหมด รักทุกคนที่อยู่ประเทศไทยนะครับ

ขอบคุณ
Chonlada Yonpanit