ลูกสาวประกาศหาแม่หายตัวลึกลับนานนับปี ทิ้งปมปริศนาทั้งที่ร่างกายแทบเดินเองไม่ไหว

เพจเฟซบุ๊ก ศูนย์ข้อมูลคนหาย มูลนิธิกระจกเงา  ได้ประชาสัมพันธ์ตามหาคนหาย คุณป้าแปะเก อายุ 54 ปี เธอใช้ชีวิตอยู่แต่ภายในบ้านและโรงพยาบาลมานับสิบปี  ความเจ็บป่วยเรื้อรังทำให้แทบไม่ได้ออกนอกบ้าน มีเพียงบางครั้งออกมาเดินเล่นในหมู่บ้าน

หมู่บ้านเป็นพื้นที่ชนบท ห่างไกลเมือง ลักษณะบ้านแต่ละหลังสร้างติดกัน ใครไปไหนมาไหน ทำอะไรมองเห็น รับรู้กันหมด สายๆ ของวันที่ 29 มกราคม 2562 ระหว่างที่คนในครอบครัวทำภารกิจ ป้าแปะแก เดินออกจากหมู่บ้าน มาถนนหน้าหมู่บ้าน ด้วยระยะทางประมาณ 200 เมตร ประมาณเที่ยงป้าเดินกลับเข้าหมู่บ้าน พูดกับญาติเพียงว่า ไปดูรถแบคโฮ ที่กำลังทำทางก่อสร้างถนนหน้าหมู่บ้าน

ป้าแปะแกกลับมากินข้าวเที่ยงและนอนพัก กระทั่งประมาณช่วงบ่ายสองโมงถึงสี่โมงเย็น ระหว่างที่คนในครอบครัวไปทำภารกิจ ป้าแปะแกก็หายตัวไปอีกครั้ง โดยหลังจากนั้นไม่มีใครพบตัวอีกเลย

หมู่บ้านอยู่ลึกจากตัวอำเภอแม่ลาน้อย จังหวัดแม่ฮ่องสอน ใช้เวลาเดินทางเข้าหมู่บ้านประมาณ 30 นาที ถนนหน้าหมู่บ้านเชื่อมทางไปหมู่บ้านอื่น แต่ไม่ใช่ทางที่คนภายนอกจะใช้สัญจร

ที่สำคัญด้วยสภาพร่างกาย ป้าแปะแกจะเดินได้ไม่ไกล มีการระดมกำลังค้นหาต่อเนื่องในป่ารอบหมู่บ้านกว่า 15 วันเต็ม จากนั้นมูลนิธิกระจกเงาลงพื้นที่มาติดตามข้อเท็จจริงและค้นหาแบบวิเคราะห์ข้อมูลในพื้นที่อีก 2 ครั้ง 

แม้สภาพหมู่บ้านจะรายล้อมด้วยป่าเขาขนาดใหญ่ แต่ทุกพื้นที่มีชาวบ้านเข้าไปทำงาน เดินหาของป่า โดยเฉพาะช่วงนี้มีคนจำนวนมากเข้าไปเก็บเห็ด แต่ไม่พบร่องรอยเบาะแสใดๆ

สัปดาห์นี้ ทีมงานมูลนิธิกระจกเงา กลับมาลงพื้นที่มาอีกครั้ง  พยายามตั้งข้อสันนิษฐานต่างๆที่มีความเป็นไปได้ และลงมือค้นหาโดยใช้อาสาสมัครสุนัขดมกลิ่น ซึ่งผ่านการฝึกดมกลิ่นหาศพมนุษย์มาโดยเฉพาะ 

อาจมีเหตุการณ์บางอย่างระหว่างถนนหน้าหมู่บ้าน หากใครทราบเบาะแส โปรดแจ้ง มูลนิธิกระจกเงา โทร 080 775 2673
 

 

ด้านลูกสาวเปิดใจ“หนูชื่อศรีไพรค่ะ เพื่อนบอกว่าชื่อหนูแปลก มันดูเป็นชื่อโบราณ แต่หนูไม่เคยคิดเปลี่ยนชื่อ เพราะเป็นชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้  หนูเป็นน้องคนสุดท้องของบ้าน  ในบรรดาพี่น้องหนูไม่ต้องไปทำงานหนักเหมือนพี่น้องคนอื่น  ตั้งแต่จำความได้ หนูอยู่บ้านกับพ่อแม่มาตลอด อยู่ดูแลแม่ที่บ้านเพราะแม่ไม่ค่อยสบาย 

“จริงๆ หนูสนิทกับพ่อมากกว่าแม่ อาจเพราะแม่เป็นคนพูดน้อย แม่ไม่ค่อยพูด แม่ไม่เคยดุหรือด่าลูกๆเลย  ตั้งแต่จำความได้ หนูรู้ว่าแม่ร่างกายไม่แข็งแรง แม่ไม่ค่อยสบาย เดินไม่ค่อยไหว ตั้งแต่เด็กๆ หนูจำได้ว่าไปเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลบ่อยๆ ดูแลอาหารการกิน อาบน้ำเช็ดตัว เช็ดเยี่ยวเช็ดอึให้แม่

“หนูเป็นคนชอบทำกับข้าว พอโตมาหน่อยก็ชอบทำกับข้าวให้แม่กิน ก็พยายามหลีกเลี่ยงอาหารที่ไม่ดี ทำกับข้าวจืดๆ  ต้องคุมอาหาร เพราะแม่ไม่ค่อยสบายเป็นหลายโรค  แม่ชอบกินของสุกๆดิบๆ หนูก็คอยห้าม จะหลีกเลี่ยงอาหารพวกนี้ 

“ความทรงจำของหนู มีภาพจำแม่ป่วยมาตลอดตั้งแต่หนูเด็กๆ หนูจำได้ว่าตอนเรียนประถม โรงเรียนจัดงานวันแม่ แม่หนูไม่เคยไปโรงเรียนเลยสักครั้ง เพราะแม่เดินไม่ค่อยไหว  ใจจริงหนูก็อยากให้แม่ไปวันนั้น ตอนเห็นเขาทำกิจกรรมไหว้แม่ เราก็น้ำตาซึม อยากให้แม่มา แต่หนูเข้าใจแม่นะ เห็นความเจ็บป่วยของแม่มาตลอด รู้ว่าแม่มาไม่ไหว

“สมัยก่อนคนอื่นดูถูกครอบครัวหนูมาตลอด ด้วยความที่บ้านจน พ่อชอบดื่มเหล้า แม่ก็ป่วยหนักเข้าออกโรงพยาบาลอยู่ตลอดทำงานอะไรก็ไม่ได้ หนูพยายามไม่คิดมากเพราะเราไม่ได้ไปขอใครกิน  คำดูถูกต่างๆมันกลับเป็นแรงผลักดัน ให้หนูพยายามเรียนให้สูงๆ เพื่อครอบครัวจะได้สบายขึ้น 

“ตอนนี้พ่อก็ไม่ต้องทำงานแล้ว ครอบครัวมีชีวิตที่ดีขึ้น พี่สาวพี่ชายก็เรียนจบปริญญาตรีกันเกือบหมด เหลือแต่หนูที่กำลังเรียนปริญญาตรีปีสุดท้าย ครอบครัวเริ่มสบายขึ้น แต่แม่ก็ยังนอนซม นอนป่วยอยู่ หนูได้แต่สงสาร แม่เป็นคนไม่ชอบพูด เวลาแม่เจ็บปวดหนักๆก็ไม่ยอมบอกใคร จนทนไม่ไหวถึงจะบอก

“หนูเคยฝันนะ ว่าเรียนจบ ชีวิตของทุกคนในครอบครัวจะดีขึ้น อยากซื้อบ้านให้แม่อยู่ อยากให้แม่ไปอยู่ในเมืองกับหนู จะได้ใกล้หมอใกล้โรงพยาบาล อยากให้มาอยู่กันเป็นครอบครัว หนูไม่เคยคิดถึงตัวเองเลยนะ มองที่ครอบครัวพ่อแม่พี่น้องก่อนเสมอ เรื่องคู่ชีวิตเป็นเรื่องรอง อยากให้พ่อแม่สุขสบายให้ได้ก่อน

“ตอนที่แม่หายตัวไป พี่สาวคนโตโทรมาบอก คืนนั้นหนูยังเรียนอยู่ปทุมธานี ก็นอนไม่หลับเลย  คอยตามข่าวตลอดทั้งคืนว่าเจอแม่หรือยัง พอตอนเช้ายังไม่เจอแม่ ก็รีบกลับมาบ้านที่แม่ฮ่องสอน ใครแนะนำให้ทำอะไร ไหว้อะไรหนูทำหมดทุกอย่าง ทุกความเชื่อ  เดินค้นหาแม่ในป่า ก็ตะโกนเรียกแม่ “แม่” “แม่” “แม่ได้ยินหนูมั้ย หนูกลับมาแล้ว”

“หนูอยากบอกแม่ว่า แม่จ๋า หนูรักแม่ คิดถึงแม่ อยากดูแล อยากจัดยาให้แม่” พอแม่ไม่อยู่บ้าน หนูไม่อยากกลับมาบ้านอีกเลย ใจมันหวิวๆ พอกลับมาบ้านแล้วไม่มีแม่อยู่ มันอ้างว้างนะ “ ถึงหนูจะเรียนไม่เก่ง แต่หนูจะเรียนให้จบ ให้แม่ได้ภูมิใจ หนูรอวันแม่กลับบ้านมานะ“

ศรีไพร รักษากานน ลูกสาว
แม่แปะเก รักษากานน คนหาย 

คนหาย นางแปะเก รักษากานน อายุ 54 ปี หายจาก บ้านแม่กวางเหนือ ตำบลท่าผาปุ้ม อำเภอแม่ลาน้อย จังหวัดแม่ฮ่องสอน เมื่อวันที่ 29 มกราคม 2562 คนหายรูปร่างท้วม สูงประมาณ 150 ซม. หนักประมาณ 60 กก. ผิวสีขาว ลักษณะผมสั้น สีผมดำ-ขาว การแต่งกายสวมเสื้อพื้นสีน้ำเงินลายสีขาว สวมเสื้อกันหนาวสีกรมท่าแขนลายดอก สวมหมวกสีเลือดหมู สวมผ้าถุงลายดอกสีชมพู
คนหายเป็นโรคสมองเสื่อมมีอาการหลงลืม
แจ้งเบาะแส มูลนิธิกระจกเงา โทร 095 631 1914

 

 

 

ขอบคุณ ศูนย์ข้อมูลคนหาย มูลนิธิกระจกเงา