ลูกชายกลับมารับช่วงต่อธุรกิจจากพ่อ เผชิญหน้ากับปัญหาสุดเหนื่อยใจ ร้านขายของชำ 3 คูหา ของแน่นจนแทบไม่มีทางเดิน

จากกรณีสมาชิกพันทิปรายหนึ่ง เขียนตั้งกระทู้หัวข้อ "ต้องกลับมาสานต่อธุรกิจ แต่เหนื่อยใจกับความไม่มีระบบและระเบียบ" โดยเป็นธุรกิจร้านขายของชำพื้นที่ 3 คูหา ที่มาพร้อมสินค้าต่างๆมากมายจนแทบไม่มีทางเดิน และไม่ไม่มีระบบระเบียบในการจัดการ

สมาชิกพันทิปโพสต์ข้อความระบุว่า... สวัสดีครับ ผมมีโอกาสได้กลับมาทำธุรกิจที่บ้าน (รับช่วงต่อจากคุณพ่อ) ธุรกิจก็คือร้านขายของ 3 คูหา ขายสินค้าเบ็ดเตล็ดไม่ว่าจะเป็น แห อวน ยอ สวิง เหล้า เบียร์ บุหรี่ น้ำอัดลม เครื่องดื่มชูกำลัง เต๊นท์ สุ่มไก่ กรงสัตว์ ผ้าสแลน มุ้ง ด้าย ตะปู จอบ เสื่อน้ำมัน ไม้ถูพื้น แต่ผมเหนื่อยใจมากๆด้วยเหตุผล

1. ไม่มีระเบียบ สินค้าเยอะแยะเต็มไปหมด แม้แต่จะเดินเข้าไปหยิบของยังเดินไม่ได้ ของแน่นร้านจนไม่มีที่เดิน ของบางชิ้นเก่ามากๆ เก็บไว้เกิน 10 ปี

2. คุณพ่อผมเป็นคนที่หยิบจับอะไรตรงไหนก็โยนทิ้งตรงนั้น ไม่เคยเก็บ มีอะไรก็โยนๆ เอาใส่กล่องกระดาษลังไว้

3. สั่งของเข้ามาจนล้นมากๆไม่มีที่จะไว้ของแต่ก็ยังจะสั่งเข้ามา

4. ออฟฟิศมีขนาดเล็กมากๆ (ขนาด1*1เมตร) ซึ่งต้องใช้รวมกับคุณพ่อ แล้วผมจะต้องรู้สึกแย่ในทุกๆวัน ที่ผมจัดของไว้เป็นระเบียบ แต่พอวันรุ่งขึ้น คุณพ่อทำเละเหมือนเดิม เอาของมาวางมั่วซั่วไปหมด

5. ไม่มีการทำสต็อค ไม่มีการคำนวณว่าขายได้วันละกี่บาท กำไรเท่าไร สั่งของมาไม่เคยคำนวณว่าจมทุนไหม

6. มีลูกน้องประจำร้านแค่คนเดียว เป็นผู้หญิง และไม่คิดที่จะจ้างเพิ่ม เพราะเสียดายเงิน

7. ขายของไม่ติดราคาสินค้า ราคาสินค้าคือคุณพ่อผมจำได้คนเดียว เวลาลูกค้าซื้อของ จะต้องถามจากเขาคนเดียว

8. เวลาหาของที่ลูกค้ามาซื้อ จะรื้อทุกอย่างออกมา แต่พอเจอสินค้าที่จะขาย จะไม่มีการเก็บของเข้าไปวางให้เป็นระเบียบเหมือนเดิม

คุณพ่อคาดหวังว่าจะให้ผมกลับมาแก้ทุกอย่าง ให้ผมสานต่อธุรกิจ ผมควรจะทำตัวอย่างไงดีครับ คือเครียดมากๆ ทุกวันนี้รู้สึกเหมือนมาเก็บขยะ คอยเก็บของที่คุณพ่อทิ้ง เช่นเศษกระดาษ เศษอาหาร ถุงนู่นถุงนี่ อะไรที่เขาใช้เสร็จแล้วเขาจะวางทิ้งไว้ ไม่เคยเก็บ ผมเหนื่อยใจมากๆ

เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว มีคนมาสมัครงาน แต่คุณพ่อผมทำใบสมัครงานของคนๆนั้นหาย จึงไม่สามารถติดต่อให้เขามาทำงานได้ (พ่อผมไม่มีระเบียบในชีวิตมากๆ)

จะจัดให้เป็นระเบียบ จำนวนของก็เยอะเกินมากๆ ผมไม่รู้ว่าผมจะรื้อออกมาอย่างไง รื้อออกมาแล้วจะเอาไปไว้ที่ไหน ลูกน้องก็ไม่มี จะยกคนเดียวก็ยกไม่ไหว (ร้านเปิด365วัน ไม่มีวันหยุด เพราะพ่อผมไม่เคยคิดจะหยุด พอผมขอให้เขาหยุดสักพักเพื่อจัดร้าน เขาก็ตะเบ็งเสียงใส่)