วิบากกรรมของคนปากร้าย! ชอบพูดส่อเสียดให้คนอื่นแตกแยกกัน?!

“คำพูด” เป็นสิ่งสำคัญอย่างมาก เพราะการพูดสิ่งใดออกไป  ถือเป็นการกระทำที่จะส่งผลต่อตนเองและผู้อื่นในทางที่ดีหรือไม่ดีก็ได้ คำพูดจึงสามารถทำให้คนรักกันได้ หรือเกลียดกันได้ หากพูดในสิ่งที่ดีก็ย่อมทำให้คนรักกัน สามัคคีกัน แต่ถ้าพูดในสิ่งที่ไม่ดี สิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์ พูดจาส่อเสียดให้คนอื่นต้องแตกแยกกัน ก็ย่อมมมาซึ่งกรรมที่ไม่ดี

ในทางพระพุทธศาสนา การพูดในลักษณะที่ทำให้ผู้อื่นแตกแยกกันด้วยความจงใจหรือมีเจตนาเป็นที่ตั้ง ปรารถนาให้เขาไม่เป็นมิตรกัน ต้องการให้เขาแตกแยกกัน โดยมีมูลเหตุเป็นโลภะก็ดี หรือเป็นโทสะก็ดี เรียกว่า “พูดส่อเสียด”  ซึ่งเป็นหนึ่งใน ๔ วจีทุจริต คือ การทำชั่วทางวาจา ๔ อย่าง อันได้แก่ การพูดเท็จ  พูดส่อเสียด พูดคำหยาบ พูดเพ้อเจ้อ  ส่งผลให้เกิดกรรมต่อผู้กระทำหลายประการ โดยจะหนักเบาไปตามเจตนาและความสม่ำเสมอในการกระทำนั้นๆ

 สำหรับผลกรรมของวจีทุจริต ๔ ประการอัน  พระพุทธเจ้าแสดงไว้ใน พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕ อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต สัพพลหุสสูตร  http://www.84000.org/tipitaka/book/v.php?B=23&A=5127&Z=5167

ใจความว่า

 

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย มุสาวาท(พูดเท็จ)อันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัยวิบากแห่งมุสาวาทอย่างเบาที่สุดย่อมยังการกล่าวตู่ด้วยคำไม่เป็นจริงให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์

 ปิสุณาวาจา(พูดส่อเสียด)อันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัยวิบากแห่งปิสุณาวาจาอย่างเบาที่สุด ย่อมยังการแตกจากมิตรให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์

 ผรุสวาจา(พูดคำหยาบ)อันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัยวิบากแห่งผรุสวาจาอย่างเบาที่สุด ย่อมยังเสียงที่ไม่น่าพอใจให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์

สัมผัปปลาปะ(พูดเพ้อเจ้อ)อันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัยวิบากแห่งสัมผัปปลาปะอย่างเบาที่สุด ย่อมยังคำไม่ควรเชื่อถือให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์

จะเห็นว่า “กรรมจากการพูดส่อเสียด” หากกระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นเหตุทำให้เกิดในนรก เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน เป็นเปรต กรรมอย่างเบา คือ เมื่อเกิดเป็นมนุษย์ก็จะเป็นผู้ไม่มีมิตร แตกร้าวกับมิตรสหาย เพราะกรรมของตนเองที่เคยพูดจาด้วยความประสงค์ไม่ดี จงใจให้คนอื่นแตกแยกกัน จึงต้องประสบพบเจอกับผลแห่งกรรมในลักษณะเดียวกันนั่นเอง  ดังนั้นหากจะพูดสิ่งใดออกไป ต้องมีสติ คิดก่อนเสมอ?!

 

 

 

 

อ้างอิงข้อมูลจาก : พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕ อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต สัพพลหุสสูตร http://www.84000.org/tipitaka/book/v.php?B=23&A=5127&Z=5167

เครดิตภาพ :  Napapawn