ลูกชายสุดเศร้า โพสต์อาลัย สูญเสียคุณพ่อ เเวง ชไม ช่างภาพนู้ดคนดังเมืองไทย

06 ก.ค. 2563

แชร์ |

อีกหนึ่งข่าวเศร้าในวงการบันเทิงไทย กับการปิดตำนานช่างภาพนู้ดคนดังของเมืองไทย คือ ไพศาล ศรีสิงห์ชัย

วันจันทร์ที่ 6 กรกฎาคม 2563 ได้มีอีกหนึ่งข่าวเศร้าในวงการบันเทิงไทย กับการปิดตำนานช่างภาพนู้ดคนดังของเมืองไทย เมื่อ ไพศาล ศรีสิงห์ชัย หรือ แวงชไม ได้เสียชีวิตลงเเล้วด้วยโรคมะเร็งปอด

ลูกชายสุดเศร้า โพสต์อาลัย สูญเสียคุณพ่อ เเวง ชไม ช่างภาพนู้ดคนดังเมืองไทย

สำหรับ แวง ชไมมีนามกล้องหลายนามอาทิ ชีลา ธาน, เจฟรีย์ ข่าน และเมื่อเขาถ่ายในนิตยสารระดับไฮคลาสเขาจะใช้ชื่อจริงว่า ไพศาล ศรีสิงห์ชัยแต่ที่เป็นที่รู้จักของคอนู้ดเมืองไทยก็คือ แวง ชไม เพราะเขาสามารถถ่ายภาพได้หลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นางแบบนู้ด แฟชั่น และถ่ายโฆษณา บางครั้งเขายังทำหน้าที่เมคอัพอาร์ติสต์เองอีกด้วย

ในสมัยนิตยสารนู้ดเฟื่องฟู ไม่ว่าจะเป็นนิตยสาร หนุ่มสาว, แมน, นวลนาง ฯลฯ แวงเป็นช่างภาพที่มีชื่อเสียงไล่เรียงมารุ่นเดียวกับธีรพงศ์ เหลี่ยวรักวงศ์, อรุณศักดิ์ อ่องลออ, เคน ชมพู ฯลฯ ในช่วงที่วงการบันเทิงเริ่มมีการถ่ายทำมิวสิควีดีโอใหม่ ๆ ยุค นพเก้า ชมพู ฟรุตตี้, อิ๋ว เพ็ญพโยม, แซม ซิกเซ้นส์,ฯลฯ เขาก็เคยถ่ายมาแล้ว. ชีวิตการเป็นช่างภาพนู้ดครั้งสุดท้ายเขาจบลงที่นิตยสาร ดารานางแบบ

เเละช่วงระยะหลังๆที่ผ่านมา สุขภาพของ เเวงชไม ไม่สู้ดีเข้ารับการรักษาตัวด้วยโรคมะเร็งปอดมาตั้งแต่มกราคม2563ที่ผ่านมา และเสียชีวิตอย่างสงบที่โรงพยาบาลอรัญประเทศ เมื่อช่วงสายของวันจันทร์ที่ 6 กรกฎาคม 2563 กำหนดสวดพระอภิธรรม ณ วัดหลวงอรัญ อรัญประเทศ วันจันทร์ที่ 6 กรกฎาคม พิธีรดน้ำเวลา 16.00 น. และสวดอภิธรรม 3 คืน พิธีฌาปนกิจ ในวันพฤหัสที่10 กรกฎาคม 2563 เวลา 16.00 น.

ด้านลูกชายคือ Sarun Srisingchai ก็ได้โพสต์ถึงคุณพ่อ บันทึกถึงแวง ชไมไพศาล ศรีสิงห์ชัย

ภาพนี้ถ่ายเมื่อวันที่27/6/63 ตอนที่พ่อนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลอรัญประเทศ เป็นการคารวะงานภาพที่ได้แรงบันดาลใจจากภาพปกสูจิบัตรในงานแสดงภาพของพ่อเมื่อสิบกว่าปีก่อน

เรามีอาชีพเดียวกันคือช่างภาพ แต่ความสัมพันธ์ของผมกับพ่อมันดูห่างเหินกันมาก เพราะแทบไม่ได้เจอกันตั้งแต่ผมยังเด็ก ผมจำอะไรถึงเขาไม่ค่อยได้ รู้แต่ว่าพ่อเป็นช่างภาพนู๊ดที่มีชื่อเสียงคนนึง พอโตขึ้นผมได้เจอเขาเมื่อสิบกว่าปีก่อนตอนที่ชีวิตเขาเริ่มตกลงและจะอำลาวงการแล้ว(ช่วงท้ายของเขาได้มาถ่ายหนังไทย2เรื่อง) ผมไปนั่งในวงเหล้าเขาคุยเรื่องต่างๆในกองถ่ายหนังให้ฟังซึ่งมันฟังแล้วงานแบบนี้สนุกน่าทำมาก เขาบอกผู้ช่วยเขาได้เงินเท่านั้นเท่านี้ซึ่งผมสนใจมากกับรายได้ขนาดนั้น ผมขอเขาทำงานด้วยเพราะเห็นว่ารายได้ดี(ในตอนนั้นผมขายของตามตลาดออฟฟิศทั่วไป) สิ่งที่เขาตอบกลับมาหาคือ ผมทำมันไม่ได้หรอก ไม่ได้เรียนไม่ได้ดูงานพวกนี้และไม่มีหัวทางศิลปะ นั่นคือจุดเริ่มต้นการเดินทางทุกอย่างทั้งหมดในอาชีพนี้ของผม ผมเริ่มหาวิธีเรียนรู้ เริ่มดูหนัง เรียนรู้ทำหนังสั้น เริ่มหัดถ่ายรูป ฝึกทำงานกับบริษัทโฆษณาทำหนัง ผมรักในงานกับสิ่งที่ทำมากขึ้นเรื่อยๆ จนมีคนให้โอกาสขึ้นมาทำในตำแหน่งช่างภาพจนถึงทุกวันนี้ ผมเริ่มต้นโดยมีเขาเป็นเป้าหมายที่ผมจะไปให้ถึงและอยากให้เขาหันกลับมามองและให้ยอมรับสักวันนึง จนถึงตอนนี้ไม่รู้ว่าผมผ่านจุดนั้นไปรึยังและถ้าผ่านผ่านไปตั้งแต่เมื่อไร แต่พ่อคือแรงผลักดันที่ไม่ได้ผลักดันในชีวิตของผม และผมดีใจที่ส่วนนึงส่วนใดของเขาส่งผลกับลูกทุกคนในทางศิลปะ (ผมมีน้องอีกสองคนที่ต่างแม่กันหมด) เท่าที่รู้ๆมางานแต่ละคนมีส่วนเกี่ยวกับศิลปะไม่มากก็น้อย

ตอนเด็กเท่าที่ผมนึกได้คือพ่อดูยิ่งใหญ่มีบารมีมาก ไปไหนมาไหนมีลูกน้องเดินตามหลายคน ซึ่งตอนผมเจอเขาเมื่อสิบกว่าปีก่อนผมก็ยังรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่นั้น เขามักจะมีคนคอยช่วยอยู่ข้างๆเขาเสมอ ผมเจอกับเขาแทบนับครั้งได้ มีไม่ลงรอยกันบ้างเพราะความสัมพันธ์ทีไม่ได้ผูกพันกันตั้งแต่แรก แต่รวมๆประมาณว่ามีอัพเดทชีวิตกันแค่ปีละครั้งหรือสองครั้งทางโทรศัพท์ จนถึงช่วงสุดท้ายของชีวิตเขา ผมก็ยังรู้สึกว่าพ่อยังยิ่งใหญ่และยังมีคนคอยอยู่ข้างๆเขาเสมอ ขอบคุณพี่เหลนและพี่สุ่ยมากๆสำหรับการช่วยดูแลคอยอยู่เฝ้าและในทุกสิ่งที่ทำให้พ่อจนถึงสุดท้าย ขอบคุณลุงจารึก พี่เอ้และครอบครัวที่ช่วยเหลือประคับประคองและดูแลพ่อมาตลอด ขอบคุณพี่พยาบาลที่เรียกให้ผมมาในช่วงสุดท้ายที่เขายังพอรู้เรื่องได้ ขอบคุณอาโดมและกัลยาณมิตรทั้งหลายของพ่อ(ซึ่งมีมากมาย)ที่คอยช่วยเหลือรวมถึงการรวบรวมเงินและส่งกำลังใจมาช่วยเหลือ ขอบคุณแฟลชและคนในนามสกุลศรีสิงห์ชัยที่คอยถามไถ่เป็นห่วงเขา ขอบคุณลุงตี๋ เฮียกวงและขอบคุณทุกๆคนที่เป็นเพื่อนที่ผมไม่ได้เอ่ยถึงอยู่รอบๆเขา ขอบคุณครอบครัวของผมเอง ขอบคุณมากๆที่สุดครับ

วันที่ผมไปดูเขาล่าสุดวันเสาร์ที่ผ่านมา พ่อไม่รู้เรื่องและตอนนั้นใส่ช่วยเครื่องหายใจแล้ว หนักกว่าที่ผมไปเมื่อก่อนหน้าหนึ่งอาทิตย์นี้มาก ผมบอกเขาว่ามีคนรักเขาเยอะมาก และผมกับน้องทุกคนก็รักเขา เขามีน้ำตาและรับรู้โดยการยักคิ้วแบบที่ทุกคนน่าจะเคยเห็น และนั่นคือสิ่งที่ผมรู้สึกว่าพ่อยังมีบารมีและยิ่งใหญ่ตลอดไปเสมอในสายตาของผม