ตำรวจสุไหงปาดี ลั่นคำสัญญาปกป้องพี่น้องชายแดนใต้ ไม่หวั่น 15 ปีทั้งถูกยิง-ลอบบึ้ม "ถ้าผมกลัวแล้วชาวบ้านจะอยู่กันอย่างไร"

จากกรณีเหตุการณ์ความไม่สงบในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ที่กินเวลายาวนานมา10กว่าปี และในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาก็เกิดเหตุการณ์รุนแรงขึ้นในหลายพื้นที่ และอีกหนึ่งจังหวัดที่เกิดเหตุรุนแรงคงหนีไม่พ้นจังหวัดนราธิวาส ในพื้นที่อำเภอสุไหงปาดี ทั้งเหตุบุกยิงเจ้าหน้าที่อาสารักษา 4 นาย จากนั้นคือเหตุบุกยิงถล่มวัดโคกโกเป็นเหตุให้พระครูประโชติรัตนานุรักษ์ เจ้าคณะอำเภอสุไหงปาดี และเจ้าอาวาสวัดมรณะภาพพร้อมกับพระลูกวัดรวม 3 รูป และมีพระได้รับบาดเจ็บสาหัสอีก 1รูป 

 

 

ความสูญเสียที่เกิดขึ้นนี้กระทบต่อจิตใจของชาวบ้านในพื้นที่อย่างหนักเพราะพระครูประโชติรัตนานุรักษ์หรือท่านสว่างนั้นเป็นที่รักและนับถือ เป็นศูนย์รวมใจของชาวบ้าน เป็นที่พึ่งทางใจ และเป็นทั้งครอบครัว ซึ่งหลายภาคส่วนได้ออกมาประนามการกระทำที่โหดเหี้ยมของกลุ่มแนวร่วมก่อความไม่สงบในครั้งนี้

 

 

สืบเนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมีเฟซบุ๊กของนายตำรวจท่านหนึ่งชื่อว่า ดาบตำรวจวชิระนันท์ ตั๊นงาม ได้โพสต์เปิดใจถึงความรุนแรงที่เกิดขึ้น และสัญญาจะทำหน้าที่ปกป้องประชาชนในพื้นที่ต่อไปแม้จะเคยประสบเหตุถูกลอบยิงจนบาดเจ็บสาหัส

 

 

ผมเป็นตำรวจ อยู่ สภ.สุไหงปาดี จ.นราธิวาส มาตั้งแต่ปี 2547 ตั้งแต่ ส.ต.ต.จนถึง ดาบตำรวจ ก็ 15 ปีแล้วครับ โดนทั้งระเบิด โดนทั้งโดนไล่ยิงจนบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ยังรอดมาได้ แต่ก่อนเหตุการณ์ที่นี่หนักมากมีคนตายทุกวัน หลังๆเริ่มสงบลงเยอะครับ แต่ช่วงนี้เหตุการณ์แบบนั้นกลับมาที่สุไหงปาดีอีกแล้ว สงสารก็แต่ชาวบ้าน และพระสงฆ์ ส่วนพวกผมไม่ว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรก็ต้องสู้กันต่อไป เพราะมันคือหน้าที่ครับผม

 

 

ล่าสุดเช้าวันที่ 21 ม.ค. 2562 ได้โพสต์ข้อความพร้อมรูปภาพแผลเป็นที่เกิดจากการถูกกลุ่มแนวร่วมก่อความไม่สงบลอบยิง

 

กระผม ดาบตำรวจวชิระนันท์ ตั๊นงาม ผู้บังคับหมู่งานป้องกันปราบปราม สถานีตำรวจภูธรสุไหงปาดี ภ.จว.นราธิวาส ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและความปารถนาดี ที่ส่งมาให้นะครับ จะนำกำลังใจทั้งหมดนี้ไปเป็นพลังและกำลังใจในการปฏิบัติหน้าที่ต่อไปครับผม ส่วนภาพที่ผมถูกลอบยิงนั้น เป็นเหตุการณ์เมื่อวันที่ 10 ก.พ.2557 ผมกลับมาจากปฏิบัติหน้าที่ แล้วมาถูกลอบยิงด้วยปีนยาว 2 กระบอก ยิงถล่มมาจากข้างทาง ถูกเข้าที่กลางหลังมาทะลุไหล่ แต่ก็รอดมาได้ครับผม ตอนนี้ผมหายดีแล้วครับ แต่ก็เหลือบาดแผลแห่งความทรงจำมาจนถึงทุกวันนี้ แต่ยังไงผมก็จะปฏิบัติหน้าที่ต่อไปครับ เพราะถ้าผมกลัว แล้วชาวบ้านจะอยู่กันอย่างไรครับผม...

 

 

 

ขอบคุณ วชิระนันท์ ตั๊นงาม